Hayatımız boyunca pek çok insanı tanırız, bazılarını hayatımıza alırken bazıları bir merhaba diyip geçerler. İnsan ilişkilerine dair inandığım şeylerden biri, kimsenin sebepsizce hayatımıza girmediğidir. Kimisi kısa kalır, kimisi uzun, kimileri ise ömürlük olur fakat süresi ne kadar olursa olsun her zaman bir ders için ya da bir şeyleri kavramamız için girerler. Çok uzun bir süre hayatıma neden girdiğini düşündüm ya da çıktığını. Bu da ayrı bir bilmece benim için çünkü ne kaldın ne de gittin sanırım sadece yarım bıraktın. Sonra bir gün anlık bir farkındalık geldi sanki ışıklar yandı, uzun zamandır hatırlamaya çalıştığım bir şeyi hatırlamış ya da çözümüne kafa patlattığım bir sınav sorusuna cevap bulmuş gibi bir aydınlanma yaşadım. Sen bana bu hayatta sabretmeyi ve inanmayı öğrenmem için gönderildin. Geçmişe dönüp baktığımda hep sabırsız ve tez canlı olduğumu gördüm. Şimdi ise daha sakinim, koşmuyorum. Bu noktaya gelebilmek için çok saba sarf ettim ve gerçekten çok acı çektim. Dürüst olmak gerekirse hala yolum olduğunu farkındayım, hiçbir zaman ben oldum dememek gerekiyor. Artık neyi öğrenmem gerektiğini bilmek bile bir rahatlık veriyor çünkü belirsizlik içinde bir savaş vermek bataklığın içinde debelenmek gibi günden güne batırıyor insanı. Eskiden bir mesaj attığında devamını beklerdim, bir sonraki mesaj, bir sonraki konuşma. Ve gördüm ki ben sana geldikçe senin ayakların geriye gidiyor, sanki kontrolünü kaybetmekten korkar gibi. Sen ne zaman bu kadar korkak oldun? Bunları fark ettiğimden beri olabilen en sabırlı halimle ininden çıkmanı bekliyorum. Sanırım şu an sana kızgınım ve de kırgın fakat çok sürmeyeceğini de çok iyi biliyorum. Peki sen neler öğrendin, hangi dersleri çıkardın benden?