Emin Alper'in hem senaristliğini hem de yönetmenliğini üstlendiği Kurak Günler gerilimli bir suç çıkmazının içine sürüklerken bizi halk ile sistem arasında düşünmeye de zorluyor. Bu düşünme bize neler kazandırıyor henüz bilmiyoruz ancak o küçük yerleşkeye savcı olarak atanan Emre'nin neler hissettiğine dair bazı fikirler üretmeyi başarabiliyoruz.

Savcı Emre, farkında olmadan kendini bölgedeki olayların içinde bulur. Olay dediğime bakmayın, bunlar faaliyet şeklinde ortaya konan şekiller değil. Sadece küçük bölgelerde gerçekleşebilecek hemen unutulan durumlar bunlar. Oldu bittiye getirilenlerden. Ama Emin Alper buna izin vermiyor. Durun, bakın, izleyin ve düşünün diyerek dürtüyor bizi. 

İsterseniz önce başlığı düşünelim:

"Kurak Günler."

Normal koşullar içinde güncel de bir durum bu. Su ihtiyacının karşılanamaması tehlikesi yıllardır var ve belli yerler bu tehlikeyle mücadele ediyor olabilir. Başlığın bizi çıkmaza sürükleyecek tarafı obruklardaki suların çekilmesidir. Yerleşkedeki belediye başkanı su ihtiyacını karşılamak için bu obruklarda birikmiş yeraltı sularını kullanma çalışmaları yürütmekte  ve -etki tepki kanunundan olsa gerek- boşalan her obruk yüzeyde büyük bir delik açılmasına neden olmaktadır. Bu işin normalliğini de göz önünde bulundurarak hiç durmadan çalışmalarını sürdürmektedir. Peki bunların isimle alakası ne? Bölge derin bir kuraklığın sıcak esintilerini köküne kadar hissediyor. Öylesine ki terden sırılsıklam olmanıza engel olamıyorsunuz. İzlerken bile hissediyorsunuz bunu. Filmde gerçekleşen bazı olaylar var ama bunları vermeden anlatacağım, okur macerasına göre yorum yapmayı seven birisiyim, filmin bana hissettirdiklerini döküyorum önünüze. 

"Kurak Günler"

Filmde verilen bilimsel açıklamadan hareketle güzel bir düşünce üretebiliriz. Obruklardaki yeraltı suları çekildiğinde alan boşalır ve böyle olunca da üstünde kalan incecik yer kabuğu çöküverir. Saf su ortadan kaybolduğu anda üstünde yaşayanları umursamadan gerçekleşen bir tabiat olayı. Pekâla, haydi uyarlayalım: Bana göre bu ince bir metafor. İnsan her yalan söylediğinde kalbinde bir delik açıldığı ve her seferinde genişlediği, derinleştiği söylenir. Bölgedeki obrukların boşalması sonucunda gerçekleşen tabiat olayları halkın aptala yatmasına, yalancılığına, yaltakçılığına, iki yüzlülüğüne, fikirsizliğine, çabuk unutuşuna ya da unuttuğunu düşünerek kendisini kandırmasına bir gönderme. Bir belirti. Nasıl?

Bir yozlaşmışlığın belirtisi. Düşüncenin düşüncesizliğe evrildiği bir çağda gerçekleşen iğrençliklere herkesin göz yumduğunu hatırlatan bir isim bu. Savcı Emre kapatamıyor gözlerini. Kalbi saf, işini gerektiği gibi yapmak istiyor. Suç izlerini takip ederek bölgedeki bu gerilimin ta içine atıyor kendini. İnsanların içi kurumuş. Alışmışlar. Hep gördükleri şeyler olmuş gerçekleşen suçlar. Üstü örtülen suçlara dönüşmüş. Savcı Emre, bu kurak iklimde obruğun içinde yerini koruyan somsoğuk bir yeraltı suyu. Onun saflığı tek başına mücadele etmeye yetmiyor. Yerel gazetenin başındaki Murat görünmez destekçisi oluveriyor bu macerada. Ama o da yetti mi? Hayır, dahası, devreye onun girmesiyle gerilim daha da güçlendi ve halkın eylemleri raydan çıktı. Öylesine ki büyük bir kovalamacaya sahne oldu bu eylemler; ucunda Murat'ın ve Savcı Emre'nin olduğu bir kovalamaca.

Av ile avcının mahareti sonlara doğru gösterdi kendini ama bakmayın siz.

Asıl av bizdik.

Emin Alper, Kurak Günler'de seviyesi kendini her dakika daha da artıran gerilimli bir suç çıkmazında sürekli peşimizdeydi. Gerçeği Emre'nin, Murat'ın gözünden aratarak bizi sadece uyandırmak istemiyordu. Bu derin gerilim voltajı; çöken sistemin, çöken halk düşüncesinin, çöken ahlaklılığın ne durumda olduğunu "görmemiz" için hazırlanmış sağlam bir takiptir.

Unutmayın. Unutursanız içiniz kurusun, içimiz kurusun. Evet, "Kurak Günler" budur.

Esen olsun...