Hayat bir tiyatro mudur cidden? Her bir sahnesi, her birimiz tarafından ayrı ayrı bin bir hünerle sahnelenen? Bazen başrol oyuncusuyuz, bazense yardımcı oyuncuyuz… Peki, başrolünü oynadığımız oyunda perde ne zaman açılır? Doğduğumuzda mı? Ya da aslında ebeveynlerimizin veya kardeşlerimizin oyunlarında yardımcı oyuncu muyuz? Hiç düşündünüz mü? Aynı sahnede hem başrol, hem yardımcı oyuncu olduğumuz zamanların var olup olmadığını? Bence vardır ve gayet gerçektir… İnançlarımız var, kader var… “Olduğu kadar, olmadığı kader” diyoruz yorulduğumuzda, kendimizi yetersiz hissettiğimizde, ya da çevremizden ya da Tanrı’dan destek beklediğimizde.. Ama Yaradan, “Biz sizin kaderinizi çabanıza bağlı kıldık” demiyor mu? Perde açıldı, ışıklar yandı… Herkes kendi senaryosunu ezberledi ve oynuyor. Senaryo dışına çıkmak serbest. Doğaçlama serbest. Opsiyon kullanmak serbest… Ama bedelini ödemek ya da daha doğrusu başarısız olmayı göze alabilmek kaydıyla… Bu bedel illa ki ceza olmayacaktır her zaman. Olmaz da zaten, en kötü ihtimalle başarısız bir tecrübe olur. Tecrübe denen hücreler oluşturur bir canlı bir organizmayı. Bazense biz sahnedeyken ışıkların söndüğünü, perdenin indiğini hissederiz. Oysa ne ışıklar sönmüştür, ne perdeler inmiştir. Yanılgıdır. Tam burada aslında Arjantinli bir doktor olan Che Guavera’nın sözünü bir daha gözden geçirelim: “Kaybetmekten korkma, bir şeyi kazanman için bazı şeyleri kaybetmelisin. Ve aslında Kaybettiğinde değil, vazgeçtiğinde yenilirsin…” Hiç motivasyonu bozmadan, sesimiz ya da dizlerimiz titremeden devam etmemiz gerekir,hâsılı tiyatro denen oyuna. Çünkü kırılma noktası o andır. Ya gözyaşlarıyla kulise sığınır, kaderine küser insan başarısızlığını tescil eder ya da izleyicilere oyunun sonunda bir şekilde, her şekilde kendini ayakta alkışlatır. Hayat bir tiyatrodur, evet… Rollerimiz saptanmıştır. Ama senaryoya sadakat kişinin kendisine bağlıdır. Riske girmenin sonuçlarıyla gerektiğinde yüzleşme cesaretine sahip olmak kaydıyla…