Dünya döner... Bir şekilde, her şekilde döner... Kaybettiğimizi düşündüğümüz ve hatta kaybettiğimiz her şeye rağmen döner... Sevdiklerimizi kaybederiz, dostlar kaybederiz, paralar kaybederiz, sağlığımızı kaybederiz, son noktada kendi hayatımızı da kaybederiz... Yine de dönmeye devam eder... En yakınlarımızı bir patates çuvalı gibi toprağın altına gömeriz, bin kere ölürüz de yine de döner... Ne yapmalı? Değişime, dönüşüme ayak uydurmaya çalışmaktan başka çare yoktur... Başkada yapabilecek hiçbir şey de yok zaten… Ne hızlandırabiliriz, ne yavaşlatabiliriz… Neyse o’dur… Dengede durmak zaruri, fakat zordur… Kendimizi dev aynasında görmemek lazım milyar yıldır dönüp duran, vazgeçilmez olduğunu düşünen milyar insanın toprağa karıştığı bu dünyada… Gömülmesi gereken egolar, yenik düşülmemesi gereken hırslar… Bencil yaratılış yapısı her birimizin içinde standart donanım olarak varsa da, yazmak kolay uygulamak daha zorsa da bu yönlerimizi törpüleyebildiğimiz kadar insanız, başarabildiğimiz kadar kuluz… Bu yazdıklarıma bir miktar tezatsa da şimdi yazacaklarım, dengeyi sağlayabilirsek daha mutlu oluruz aşikâr. Bir gün çok sevdiğim bir büyüğüm bana bu konuda şu sözleri sarf etmişti: “Yaratılan her insanın dili, rengi, dini, milliyeti ne olursa olsun hayatının tek ana fikri vardır istisnasız: Mutlu olmak. Mutsuz olduğun her bir damarı kesip atabilme kabiliyetini gösterebildiğin her bir gün daha güçlenirsin, daha kuvvetlenirsin” Hâsılı bir kez geliyorsun bu dünyaya ey insanoğlu, bir hakkın var… “Pardon” yok, “Bu Sayılmaz” demek geçersiz… Mutlu et, mutlu ol kısa ömründe. Yarının garanti değil, mutsuz uykuya daldığın her gece kayıptasın. Ya da ne bileyim, ne yaparsan yap… Çünkü sen ne yaparsan yap Dünya dönüp durmaya devam edecek… Çünkü sen sadece kendi dünyanın merkezisin, koca dünyanın değil…