İdealleri olan insan vardır, hevesleri olan insan vardır. İdeal ayrıdır, heves ayrıdır... İdeali olmak başka bir şeydir, bir şeye heveslenmek başka bir şeydir... Heves gelir ve geçer. Elde edilse de geçer, edilmese de... Ya ideal? Geleceği hayal edemeyen onu inşa edemez sözü büyük doğrudur... İdeallere ulaşmanın yolu hayal etmekten başlar. Sabır gerektirir, mücadele gerektirir, kaybetmeyi bile gerektirebilir bazen… Kaybedildiği noktada vazgeçildiğinde ise onun ideal değil, heves olduğu tescillenir… Peki, bu durumda bir şeye heveslenmek suç mudur? Değildir asla, ama her heveslendiğimiz şeye ideal demek büyük yanlıştır. “İnsanı ihtiyarlatan, geride bıraktığı yılların çokluğu değil, ideal yokluğudur. Yıllar cildi buruşturur; fakat idealsizlik ruhu öldürür…” diye bir söz okumuştum bir yerlerde. Hayat üzerinde etkisinin bu denli kuvvetli olabileceğini iddia edenler bile var yani. Bu kadar önemli midir bilmiyorum aslında bir ideal sahibi olmak, ama yaşam enerjimizi, motivasyonumuzu dik tutacağı bence de yadsınamaz bir gerçektir. Yine farklı bir yerde: “Büyük insanların idealleri, küçük insanların ise hevesleri vardır” gibi bir söze rastlamıştım, insanlık şiddetini ya da kıymetini ortaya koyacak kadar önemli bir farkıvar mı bu kavramların,ama bu iki konu arasında bir fark olduğu aşikârdır. İdealler ihanet kabul etmez, ideallerden vazgeçmenin anlamı öncelikle kendine ihanettir çünkü…Karmaşık zihinlerin bir parçası olmasıheves’ in anlamını karşılar. İdeallerde olmak, ideal olmak ve ideallere ulaşmak… Heves olmamak… Aslında yazı boyunca anlatmaya çalıştığım hayatımın içinde ise en azından kendi adıma ümit ettiğim bu’ dur…