Ben insanım. Hata yaparım, telafi etmeye uğraşırım. Doğru yaparım, yanlış da yapabilirim. Hayal ederim, ettiysem emek de veririm. Sahip çıkarım, sahip çıkılmasını isterim. Kızarım; bazen haklı, bazen haksız. Değer veririm, tabi ben de görmek isterim. Kırılırım bazen, bazen de kırarım herkes gibi.

Ben insanım. Bazen anlatırım, bazen anlatmadan anlaşılmak isterim. Anlamaya çalışırım, anlarım, bazen anlatılmasını beklerim. Küsmem, konuşmuyorsam gerçekten kırılmışımdır. Ama umrumda olmaz eğer köprü yaptığımda adım atılıyorsa, dal uzattığımda sarılınıyorsa. Unutmam bu tavrı ve bir daha kırmamak için her şeyi yaparım.

Gelişmeye çalışırım, gelişirim. Çok şeyi değiştirebilirim. Ama değişmez bazı yönlerim, belki bir çocuk gibi. Ama işin masum yönü de burada değil mi? 

Ben insanım, “Nefes” alıyorsam, ne istediğimi biliyorsam karışmaz kafam, tereddüt etmem. “Nefes” sayım belli, ne için alıyorsam o “Nefes”i, o yoldadır hayatım. Tereddütüm olmaz, çekincem olmaz. Allah her şeyi bilir, ama gözü algılamak üzere bakan, aklı olan, hayatımda olan tereddüt etmez. 

Yaptığım hatayı dinlemeye, telafi etmeye açık ve de gayretliyimdir de aslında. Yenilgilerim vardır, zaferlerim vardır. Ama bazı duruşlarım vardır ki, diller destan olarak anlatmaya, kalemler efsane olarak yazmaya yetmez. Kendime en değer verdiğim yanım da bu kısımların içinde yer bulur kendine. 

Ben burdayım, ben “Nefes” alıyorum, ben “Nuri”yim… Bildiğiniz Nuri… Ne fazla, ne eksik…