"Harf olmayan veya harf olmayacak hiçbir şey tinsel olarak da var olamaz.”

Hem edebiyat hem de görsel sanatlar alanında Letrizm akımını başlatmış Isodore Isou’nun temel motivasyonunda bu cümle yatar. Evrenin temelinde harfler, harflerin birliğinde kelimeler ve görsel yansımaları tezahür eder. Ve dünya bir an için daha az kaotik bir yer gibi görünse de, görselleri yeniden harflere parçaladığımızda kaotik bir düzende herkesin kendi kurgusunda bir ses olduğunu görürüz. 

Bazen korkarız, dehşetle dolarız, kaçınırız. Ama hocamın bir sözü vardır. “Hayat boşluk sevmez.” Korkularımızın, kaçındıklarımızın içinde biz kendi irademizle var olmayı reddedikçe kurgu bu boşlukları bizden başka olay ve varlıklarla da doldurur. Ve sonra bir bakarız ki bizim kendi varlığımıza alan bile kalmamış… sadece iradenin varlığı aydınlık getireceği gibi, kaosun üstümüzdeki otoritesini yenecek tek şeydir belki de. İradeyi yok sayan ise, insanın kendi içsel sesini bastırması, kendi suskunluğudur. Kendini duymak, kendi içindeki harflerin yarattığı kelime ve cümleleri duymak ve bu kelimelerin yarattığı ses aracılığıyla kendi tinselliğini yakalamanın tek yoludur. Böylece kendi içindeki ritmin bir kez dışarı akmasına izin verdiğinde, yaşam senin kaderin değil, senin özgürce aktığın, o ahenkli ritimle harekete geçtiğin yaşam senin içindeki sesi duyarak yazdığın kaderin olabilir.

Isou, letrizm ile başladığı yolda sürrealist ressamlara da ilham olmuştur. Ve zamanla her akımda daha da gerçek dışına çıktığını düşündüğümüz sanat, aslında tam tersi… İnsanı dış dünyadaki bahanelerinden çekip insanın iç dünyasını çizmeye başlamıştır. Ve gariptir ki kendi duygularına, içinde olup bitenlere, her an değişen içindeki benliğe, zihninin imgelene yabancı toplum bu tabloları soyut olarak yorumlamış ve kendine dair izlenimden kaçmıştır.

Ancak kaçamayacağımız bir gerçek vardır ki, harfler seslerin yansımasıdır. Ve bastırdığımız her ses içimizden bir gün çığlık olarak doğacaktır.