İnsanları “para” kavramının gücüne, temel ihtiyaçları hakkında bile endişelendirerek inandırdılar. İnsanların hayallerini kendilerini gerçekleştirecekleri bir yoldan alıkoyup, tüketici bir hırsa bağladılar. Ama en kötüsü insana maddi bir hedef dışında odaklanabilecek bir hedef bırakmadılar. İnsanları zayıf bir egoyla, sevme cesaretinden alıkoydular. Sevgisizliği, birbirini aldatmayı, kimseye ihtiyaç duymadan hazzı satın almayı reklam ve bir güç gösterisi haline getirdiler. İnsanların özdeğerlerini, paranın sayısal değerleriyle özdeşleştirdiler. Bilmiyorum, dünyanın en lüks evinde de mutsuz olabilirsin. Tamamen bu dünyada neyi aradığına bağlı, hangi parçanın eksik olduğuna bağlı. Sadece garip gelen şey, bizi maddi eksiklerle dolu olduğumuza ve bunları tamamladığımızda her şeyin yoluna gireceğine nasıl inandırdılar?

Çok da ruhsal yönü gelişmiş biri gibi bunları yazmış da olmayayım. Maddi olarak endişelendiğim, sürekli kendimi güvence altına almaya çalıştığım çok zaman oluyor. Ama bunu her yaptığımda, neden bu bomboş çabayı vermek zorundayım isyanı başlıyor içimde. Abartı bir beklentim yok maddi olarak ama insanlara lüks görülen şeylerin doğal hak olduğunu, sıradan haklarım için lüks ücretleri vermek zorunda olduğumda düşünüyorum. Her şey gitgide böylesine pahalılaşırken insan ruhu bu kadar ucuz mu?

Ama bazen yine de insanların en azından bir şeylerle mutlu olabilmelerini tebrik ediyorum. En azından insanların bu dünyada bağlanabildiği, tatmin olabildiği şeyler var. İstedikler kıyafeti aldıklarında, bir ev satın aldıklarına mutlu olabiliyorlar. Kıyafetin içinde huzurlu, ruhla dolu bir beden var mı, evin içinde yuva var mı önemsemeden...  Gelip geçici ya da içi anlamdan yoksun, sadece bir ego tatmini de olsa… insanların keyif alabilme yetenekleri gerçekten gelişmiş gibi. Bomboş bir hayatın içinde bile aptalca bir mutluluk yaşayabiliyorlar. 

Şu an ulaşamadığın şeyler harika görünebilir; sen aynı sen oldukça tüm satın aldıkların üç günde gözünde normalleşecek. Gerçek, içsel sorunların yine yüzeye çıkacak. Heyecanını yitirecek ve daha fazlasını isteyeceksin. Ve böylece sonsuza dek koşturacağın hamster kafesine hoşgeldin. Önce en doğal alman gereken hizmetler, karşılanması gereken ihtiyaçlarını lüks gösterip seni aşağı çekecekler. Ve sen de buna kanıp koşup duracaksın. Kafesine hoşgeldin, bu insanlığın "kendini tüketmeyi öğrenen deneği."