Sırça Köşkler yıkılmaya mahkum ama onu yıkacak Memedler her zaman yetişir mi? Asıl bu soruyla başlamak gerekti onu anlatmaya ve asıl şimdi anlamsız hale gelecekti bütün ifadelerim. 

Her tepeden bir gün doğduğunda kırklara karıştı, gün doğmasa mıydı? Yoksa her zaman yetişir miydi Memedler? Abdi Ağalar olduğu müddetçe olması gerekirdi diye düşündüm. Fırat suyu aktıkça gün yeniden doğmalı diye de...

İnsan olmaktan başka suçu olmayanların sevinç çığlıkları ölüm çığlığına dönüştüğünde kim adam öldürmeye alışır hale gelir? Kimin buna cesareti olur? Ölümün ötesine düştüklerinde, bunca zulüm anlamını yitirdiğinde, kaybedilen insanlığa kim ağıt yakar?

İnsanoğlu bir gün ölümsüz olacaktı ve de o gün geldi. Şimdi ölümsüz diyarlardan haberler getiriyor ölümlü olanlar. Ölümü bize en iyi onlar anlatıyor, ölmeyecek hayali kahramanaları savaştırarak. "Memedler ölümsüzdür." diyorlar. 

Tanrının bizi başkaldırmamız için yaratmış olma gerçeğini daha ne kadar görmezden gelecek bu insanlar bilmek istemiyorum. Boyun eğmeyenleri lanetlemeyin bari. İçimizdeki bütün zincirleri kıralım hatta dünyanın bütün zincirlerini de. Ve tek silahımız umut etmek.

Ve yankılar sonsuza dek işitildi, her tepeden bir gün doğdu, ölümü bile yendi insanoğlu.

İnce Memed zincirlerimizin kırıldığı nokta.

Adaleti sağlamak ve insanca yaşamak için isyan mı etmek gerekir, bu kurulu düzensizlik kanunla kanunsuzlaştırılamaz mı? 

Kanun ve hükümet, kanun ve hükümet oldukları için sevilip sayılmazlar. Kanun ve hükümet adaleti sağladıkları için sayılırlar. İnce Memed Çukurova'nın adaleti oldu her zaman ancak bu hengamede onu yalnız bırakan bir düşüncesi vardı: 

- ya bu savaş bitmezse?

- ya daha çok zulüm çekersek?

- ya öyle ya şöyle ya böyle...

Sonunda her tepeden bir gün doğdu.