Düşünce özgürlüğünün savaşçısı, savaşçıların yazarı, bir anadolu 'aşık'ı, kendi deyimiyle zilli kurt.

Nedir bu zilli kurt hikayesi derseniz, anlatayım. Köye inen kurtlar ağıllara girdiklerinde yalnızca bir koyunla yetinmezler, bütün bir sürüyü yok edercesine saldırırlar. Sürüden geriye bir şey kalmadığını gören köylüler öç almak için atlarını dağlara sürer. Kurdu yakalayıncaya kadar ararlar ve bulunca onu hiç incitmezler yalnızca kurdun boynuna bir zil takıp onu özgür bırakırlar. Ancak bu zil o kurdun ölümü olacaktır yavaş yavaş, bir daha avlanamayacak ya da bir köye indiğinde hemen fark edilecektir.

Ona bir zil takıldığında daha on yedi yaşında olduğundan bahsediyor, yazdığı romanların alınıp bir daha geri verilmemesi, yediği dayaklar, bir yazar olarak değil de daha çok politik bi kimlikle hayata bakmak zorunda kalması...

Bu çok acımasız bir öç alma fakat neyin hesabını sorduklarını henüz kimse anlamış değil. Bir çakıl taşı hikayesi yürüyüp gidiyor. Kimseye verilmezmiş, bir çakıl taşı bile üstelik. Neyi, kimden koruyoruz ya da kimi kimden, çokça düşünmekle sonuca varılamaz hipotezler yığını üretmektir işimiz, yirmi birinci yüzyılda bile.

Uzunca yıllar çalıştığı bir gazetede onu vatan haini diye başlık yapmalarına bile aldırmadan -fakat kırılarak- yoluna devam eder. Devam etmek zorundadır bir yandan da çünkü sosyalist olmakla değil kendi vatanıyla da bir derdi vardır onun. Bırakıp gidebilirdim, fırsatım da vardı derken onu burda tutan şeyin vatanı olduğunu söylerken neden bi kesimin sorunu haline geldi bu bilinmez.

Kanlı kalemler vatanseverse biz bin kere vatan hainiyiz!

Dikili ağaçlarımızla bağlı değiliz bu vatana, kanımızla, canımızla bağlıyız.

Bir ülkenin toprağından, o ülkenin halkı daha kutsaldır.

Ben politikacı değilim, bir yazarım ben.

Ülkemin onuru zedelenmesin diye, kültürümüzün devam etmesi için her şeyi yaparım.