Bazen hayatıma sıkışmış hissediyorum. Her gün aynı şeyi yaptığın bir düzende sıkışmış. Sabah sekiz akşam altı bu hayattan öyle bunalıyorum ki. Eve gelince de rahatlamıyorum ama. Daha fazla sıkışmış oluyorum. Sıkışmış olduğunu bilerek yaşarsan boşluğunda kim sıkıştığını unutur ki? Unutamıyorum işte. Hayallerimi rüyalarımda görüyorum. İki haftalık tatilimde değil. Peşinde koşuyor muyum gerçekleştirmek için? Hayır. Batıyor muyum? Evet. Battığımın farkında mıyım? Evet. Çığlık atıyor muyum? Hayır. Ama annem duyuyor gözlerimden. Bastırıyorum çoğu zaman. Düzenin düzensizliğinde boğulan herkes gibi. Öyle bastırıyorum ki. Bastırılmış bir yaşam da iç dünyamı genişletiyordum. Bir süre sonra anladım ki iç dünyan da küçülüyor. Genişletecek gücün kalmıyor. Dayanmak için oradan harcaya harcaya tükeniyor iç dünyan. Bataklık öyle yayılıyor ki. Ayağını kurtaramıyorsun, madem battım bir kere diyorsun e devam edeyim batsın paçam hatta yüzüm gözüm. Bir nefes boşluğun da ağzımdan çamur çıkıyor. Batıyorum ama güneşin parlaklığı gözümü alıyor yaşamayı kıskanıyorum. Denizin köpüğü içimi coşturuyor batarken düşlüyorum. İstiyor muyum? Evet. Yaşayacak mısın o zaman diyor üzerimden geçen kuş. Düşüneceğim diyorum. Yaşayamayacaksın diyor parmağıma konan kelebek. Ömrü umudundan kısa. Rencide edildi gururum. Onca insan geçiyor gözümün önünden. Bir an yaşamaya öyle hevesleniyorum ki güneşe asılabilirim. Sonra kendimi görüyorum, bir süre tekdüze giden heveslerim sonunda dibe vuruyor. Yine döngüye giriyorum. Ama biliyorum işte. Bu bir döngü. Bu bir batış. Bu bir bunalma. Hepsini bir camın arkasında yaşıyorum. Ve camı fark etmek göz pınarlarımı kurutuyor. Yaşamayı seviyorum. Ve hayır manayı aramaktan bıkmayacağım.