Bir şarkı dostluk denilen kavramı ne kadar iyi bir şekilde tarif edebilir? Veya nasıl bu kadar basitleştirebilir ölümü? Yaşlı bir bilge olduğumuzda bu kadar hafifleyebilir miyiz hayat karşısında? Bize ağır gelen sözleri, sonbahar rüzgarı uçurup götürdüğünde belki.
Hani "Hayat, nefes aldığımız anların toplamından değil, nefesimizi kesen anların toplamından oluşur.” diyor ya Hitch adlı filmde,
nefesimizin kesildiği anların toplamı gibi bir şarkı old and wise. Hayatımızın sona ereceğini anladığımız o "an"da bize, iyisi ve kötüsüyle bizi biz yapan her şeye bir selam çakar gibi. Sizi iyi hatırlayacağım diye söz verirken. Gittiği zaman bile en çok sizi özleyeceğim diyerek geride kalanlara bile muazzam bir incelik yapıyor ve bitiriyor şarkıyı.

Sana beni tanıyıp tanımadığını sorduklarında, Benim arkadaşım oldugunu hatırla..

Diyerek.

 

 

 

 

Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpâre, geniş bir ânın
Parçalanmaz akışında.

 

Ahmet Hamdi Tanpınar

 

Sonsuza kadar iyi hissettiğimiz bir anda kalsak, sihirli bir kutumuz olsa mesela gerçekleşmeyen hayallerimizi içinde saklasak. Küçük kulübemizden bahçemize yol alıp, bir demet daha fesleğen toplayabilsek, küçük bir şişeden yapılmış cam fanusun içinde yaşarken. Yaşadığımız "bazı" anları sonsuza dek o fanusun içinde hapsedebilme isteğiyle.

 

 

 

 

Ve bu yalnızlık çekilmez gibi diyerek bitiriyor nakaratı Yavuz Ağabey. Fazla anın şarkısı gibi gelir bu şarkı bana hep, hani insanın gözlerini kapadığında var olduğunu hissettiği bir yer veya bir an vardır. İşte o anın şarkısı gibi gelir. Şarkı boyunca mutlu bir tema işlenmez aslında  güzel günler geçmiş, iskele yıkılmış, güneş tenimizi ısıtmaz hale gelmiş ve umutsuzluk karşımıza oturup birasını açmıştır. Ama zaten insanı mutsuzluğa sürükleyen zaten mutlu olduğu anları araması değil midir?