Günlük hayatta motivasyonun nasıl sağlanabileceği üzerine çok şey söylenebilir, ama bildiğim; insanın bunu sağlayamayabileceği gibi bir gerçeğin de olduğu... Gerçekten insan, belki hayatının bir döneminde, belki uzun süreli olarak en temel motivasyonları bile bulamayabiliyormuş kendinde. İlla felsefi bir altyapısı bulunarak değil, gayet de yataktan çıkmak, herhangi bir aksiyon almak, temel ihtiyaçları karşılamak bile bir zahmet, bir gereksizlikler yumağı olarak görünebiliyormuş göze...

Hadi biraz daha insaflı olayım, nasıl sağlanacağını bilmem, demiştim, değiştireyim, "eski normal" hayatımda, pandemiden öncesinde bu motivasyonları kendime, hatta etrafımdakilere dahi sağlamakta fena olmadığımı söyleyebilirim. Gelin görün ki olup bitenden sonra yataktan çıkmak bile başlı başına bir meşakkat halini alabildi. Yakınlarımın eski halimi özledikleri yönündeki serzenişleri, daha çok kendim o halimi özlemelerimle kopan içsel çığlıklarım, yerine ulaşmadan yankılanıp yankılanıp geri dönüyor... Buralardan bizi çıkarabilme gücü herhangi bir şeyde var mı, bilemiyorum. Bilimin bize sunduğu en iyi yöntem terapi ve ilaçlar şimdiye kadar, deniyoruz sıkı bir şekilde... Felsefe şu ana dek kişisel sebeplerimin de etkisiyle eski formunda değil bu konuda, pek de fayda edemiyor doğrusu. Sanat, işte o belki en iyimiz, biriciğimiz oluyor, olmalı bu durumlarda...