Progressive rock estetiğinin oluşmasında başrolü üstlenen İngiliz grup, Peter Sinfeld'in gruptan ayrılması sonucu şarkı sözü kavramını genel olarak çok kullanmamaya ve enstrumental parçalar yapmaya başlayan leziz, takdire şayan bir efsane. Sırasıyla en sevdiğim albümlerinden parçaları ayırıyorum. Keyifle.
- 1969 / The Court of The Crimson King
2. 1974 / Red
Fallen Angel
Red albümünün ikinci şarkısı “Fallen Angel”, erkek kardeşini bir motosiklet kulübü ya da çetesi olan Hells Angels’a katılmak için ikna eden bir karakteri konu ediyor. Kardeşin New York sokaklarında bir kavgada hayatını kaybetmesiyle sonuçlanan dramatik şarkı, Robert Fripp’in kayıtlarda akustik gitar çaldığı son King Crimson şarkısı.
Red albümünün ikinci şarkısı “Fallen Angel”, erkek kardeşini bir motosiklet kulübü ya da çetesi olan Hells Angels’a katılmak için ikna eden bir karakteri konu ediyor. Kardeşin New York sokaklarında bir kavgada hayatını kaybetmesiyle sonuçlanan dramatik şarkı, Robert Fripp’in kayıtlarda akustik gitar çaldığı son King Crimson şarkısı.
3. 1970
Lizard
Üçüncü King Crimson albümü. Island Records etiketiyle yayınlanan albüm, grubun bas gitar ve vokallerde Gordon Haskell, davulda da Andy McCulloch’un yer aldığı tek albümü. Caz, soul ve motown etkileşimlerinin hissedildiği Lizard, müzik otoritelerine göre Crimson diskografisinin “zor” albümlerinden biri.
4. 1981 / Matte Kudasai
5. 2003
Power To Believe
Kabarık, uçsuz bucaksız King Crimson diskografisinin belki de en agresif kaydı. 2003 yılında Sanctuary Records’tan çıkan The Power To Believe, grubun üç yıl önce yayınladığı The Construkction of Light albümüyle başlayan endüstriyel deneylerine devam ettiği bir albüm. İki albüm arasında Tool’la turne yapan King Crimson, bir kez daha dört kişilik formasyonuyla (Robert Fripp, Adrian Belew, Pat Mastelotto ve Trey Gunn) The Power To Believe’i kaydetti. İsmini Adrian Belew’un solo albümü Op Zop Too Wah’taki bir parçadan alan albüm, 1973’ten beri farklı albümlerde devam eden “Larks’ Tongues in Aspic”in kapanışı olarak kurgulanan “Level Five” parçasını da içinde barındırıyor.
6. 1969 / 21st Century Schizoid Man
Vietnam Savaşı
Grubun başyapıtlarından “21st Century Schizoid Man” şarkısının sözlerinde Vietnam Savaşı’na göndermeler var. Her dörtlüğünde farklı manzaralar ve imajlar çizen şarkının sözleri Peter Sinfield tarafından yazılmış. İkinci dörtlük şöyle gidiyor: “Politicians’ funeral pyre / Innocence raped with napalm fire” (Politikacıların ölü yakılan odun yığınları / Napalm ateşiyle tecavüz edilen masumiyet). Konser albümü Epitaph’taki “21st Century Schizoid Man” performansı öncesinde Robert Fripp yaptığı kısa konuşmada şarkıyı alaylı bir şekilde “herkesin çok sevdiği Amerikalı politikacı” Spiro Agnew’a armağan ediyor. Nixon’ın yardımcısı Agnew, Vietnam Savaşı’nı protesto eden hippileri hedef gösteren açıklamalarıyla hatırlanmakta.
7. 2006 / Epitaph
Öncelikle, şarkının sözleri farklı yorumlara açık olabilse de tamamen politiktir ve dinin çöktüğü toplumda kifayetsiz politikacıların elindeki toplumun karanlıktan çıkıp çıkamayacağını, barışa erişilip erişilemeyeceğini tartışır. Bu şarkının yine, ikinci dünya savaşı sırasında doğan kuşak tarafından vietnam savaşı yıllarında (1969) yazıldığı unutulmamalıdır.
sözlerin çıplak anlamına gelince;
"peygamberlerin yazdığı duvarlar
artık ek yerlerinden çatlıyor.
ölüm aletlerinin üzerinde
güneş ışıl ışıl parlıyor.
her insan kabuslar ve rüyalar arasında kalmışsa,
kimse defne çelengini koymayacak mı,
sessizlik çığlıkları boğduğunda?
mezar taşımda karmaşa yazacak
ben kırık dökük bu yolda yürürken,
eğer başarabilirsek,
hepimiz arkamıza yaslanarak gülebiliriz.
ama korkarım ben yarın ağlıyor olacağım,
evet, korkarım yarın ağlıyor olacağım...
kaderin demir kapılarının arasında,
zamanın tohumları ekilidir
ve bilenler ve bilinenlerin
yaptıklarıyla sulanır;
bilgi tehlikeli bir dosttur
eğer kimse kuralları koymazsa,
görüyorum ki tüm insanlığın kaderi
aptalların elleri arasında..."
👍🏼💫🤍