İnsan mekâna dair tüm ip uçlarını yitirmişse sadece yön bulma yetisi dumura uğramaz, anlamı da yitirir, kaybolmuştur. El yordamıyla yolunu bulmaya çalışır.
* * *
Bulanık sulara dalanlar bilir. Bir dalgıç yönünü şaşırdığında suyun yüzeyi neresi, dibi neresi, karıştırabilir. Çıkmak ya da inmek, yükselmek ya da düşmek, yön duygusuyla alakalı bir şey. Dibe doğru gittiği halde yükseldiğini sanabilir. Hakikat sonrası çağdı; bulanık sularda yönlerini yitirenlerin dip çamuruna gömüldükleri, kılavuza muhtaç oldukları zamanlar..Kılavuz ya içine düştüğünüz karmaşadan sizi kurtarabilir ya da daha da dibe batırabilir.
Despotun av sahası bulanık sulardır. Önce suları bulandırır, sonra oltalarını atıp bekler. Yönlerini şaşırıp yükseldiğini sananların çok geçmeden dip çamuruna gömüleceklerini bilir. Dip çamuruna gömülenler, değersiz yaşamlarına değer katacak, anlamsız hayatlarını anlamlandıracak kılavuzun yukarıdan geleceğine inanmışlardır.
Spinoza, “İnsanlar, sanki kurtuluşları için savaşıyormuşçasına, kölelikleri için savaşıyor” demişti. Artık savaşmıyorlar bile, gömüldükleri çamurda despotun oltasını bekliyorlar. Hiç kimsenin dip çamurundan çıkıp hakikati arayacak hali kalmadı, zaten hakikatin ne olduğunu da unuttular. Bulanık sularda birileri tarafından kandırılmayı bekliyorlar.
Yorum Bırakın