Kafamın içindeki bitmeyen kavgayı duysaydınız

—eğer—

anlardınız;

ne sizinle kavgam, ne onunla, ne de başkasıyla.

 

Önce çocukluğumdan kalmış bir bedene sarılıyorum,

çığlıklara sağır olmayı dileyen kulaklarımdan çekiyorum çocuk ellerimi,

sonra lunaparkta arkasına bile bakmadan koşan bir çocuğu yakalamaya çalışıyorum

 

O, kaçıyor

ve ben 

yetişemiyorum

-arayışına, umuduna ve savaşına-

 

Ne eksikse o kaçışta

bugün tamamlayamadığı da orada. 

 

Büyümüş bedenlerde umut aramamayı öğretemiyorum ona.

Oynamayı sevmediği oyunları da oynatamıyorum yeniden,

saklambacı mesela… 

ne gereksiz saklananı bulmaya çalışmak

ve sobelenmek- daha da kötü olan-

 

Çocuk elleriyle sevdiği yanakları hayali defterler yaparak çizdiği resimleri

ve aynı gecenin sonunda korkudan yorganın altına sakladığı hayali fırça—elleri—

 

Tekliği o kadar güçlü bir varlığın

sakladığı güçsüzlüğe yeni bir resim çizemiyorum. 

 

Daha çok satır yazılır o fırça ellere 

ama hiçbiri tamamlamaz hayali yanaklara çizdiği o  kaybolan resimleri.