Sürekli yanıp sönen bir lambanın artık tükenmek, sona gelmek, karanlığa hapsolmak istemesi yansıyor tam karşımdaki aynaya.Korkunç ruh halimi beni daha da sinirlendiren tepemdeki sarı yanlışla anlatmaya çalışmak duygularımı zihnimden ayrı kılıyor.

Anlaşılamamak, bir şairin artık yazamayacak noktaya gelmesiyle tasarladığı intiharına bir süs oluyor.Kör bir adam bir yalan ile evrilip sıcak bir esintiye dönüşüyor, tüm doğrularımı dilsiz bir adamın yarattığı boşluğa süpürüyor.

Hemen karşımda bir adam daha beliriveriyor.Elleri kolları bağlı, gözleri okuduğum bir romandaki ihtiyarın kanının kırmızısı, gururu mıhlamış dudaklarını…çırpınıp duruyor.

Körden değil dilsizden almış çakır gözlerini, suskunluğunun sebebi zihnindeki boşluk değil aksine aklındaki tilkiler onu utandırıyor.Hepimizden çaresiz, hepimizden çileli ancak iyi dileklerimizi hak etmiyor.Tek isteği iki elini kurtarıp gözyaşlarını silmek sanıyorsun, efsunkar gözlerde kayboluyorsun, oysa o senin nükteli sözcüklerinin arkasına sığınan saf arzuyu avucunun içine almak, gözlerindeki kırmızılığın asıl sebebi olan yarasalara yem etmek istiyor.En büyük yanılgın inanmak oluyor.

Sona yaklaşıyorsun.

Sarı ışık sönüyor.