İnsan kendine sürekli yalan söyleyemez, bi noktada gerçeğe başvurmak zorunda kalacağını bilir. Sadece gerçekliğe karşı tersine kürek çeker eninde sonunda gerçeğe doğru sürüklenir. 

‘Kökleri cehenneme ulaşmadıkça hiçbir ağacın cennette büyüyemeyeceği söylenir’ 

Olması muhtemel tüm ihtimalleri görmedikçe gelişim sancıları hayat boyu sürmeye devam eder. Büyüme ve gelişme aynı oranda gerçekleşmeye devam etmez. Kan kaybedilir. Zaman, emek, enerji… Ne gariptir ki her olasılığı tam anlamıyla bilmekte insana mutluluk bahşetmez.

Derinlik katar ama derinlik eşittir mutluluk demek doğru değildir. Tercih etme hakkımızın verildiği tüm kararlar aslında denenmiş yanılma ve başarı payı olan her hakkı temsil eder. Totalde tüm seçenekler aynıdır. Hepsi en doğrusu, en makulü.

Yaşarken farketmiyor insan. Tüm seçenekler ve ihtimaller tüm çıplaklığıyla kıyıdan köşeden yaşanmışlıklardan göz kırpar hayatımıza. Çoğu zaman görmeyiz. Görmediğimiz için gelecek bizi heyecanlandırır. Sancı geçicidir. Kalıcı sanırız. Ağacın dalları gibi. İnsan ruhu gibi. Uzar, büyür, gelişir ve ölür.