Doğru bildiğimden emin olmamakla beraber şöyle bir cümle hatırlıyorum " yorgunluk değil ruhani bir dermansızlık bu yaşadığım " 

Gerçekten de durumu dramatize etmek ya da arabeskleştirmek değil asla niyetim. Ki hiç hoşlanmam böyle şeylerden. Fakat anlatmak istediğim aslında belirsizlik gibi.

Yorgunum. 

Ciddi manâda yorulduğumu hissediyorum.

Sorguluyorum sürekli. 

Bir şeylerin eksiliğinden mi, yoksa bir şeylerin fazlalığından mı?

İstediklerimin olmamasından mı veyahut olmasından mı?

Ne istiyorum ki zaten orası ayrı bir muamma?

Haksızlık ediyor muyum acaba çevremdekilere?

Peki ya kendime?

Kendime ne yapıyorum o sırada ya da be yapmıyorum?

Ne yaptım ki bu güne kadar kendim için benim için?

Değdi mi gerçekten yaptığım fedakârlıklara, değdi mi kendimden verdiğim onca ödüne, onca zamana, emeğe değdi mi acaba?

Bunu sorgulamaktan korkuyorum. Alcağım cevaptan bulacağım sonuçtan bunun altında ezilmekten çok korkuyorum.

Ne zaman kendimi düşünsem ağlayasım gelir.

Çok mahcubum kendime karşı.

Bazı şeyler neyse de çoğu şeye gerek yoktu belki. 

Hırpaladım kendimi.

Yordum.

Çok yordum.

Kim gördü bunu? Kimi geçtim ben bile görmedim ki. Ve artık olur olmaz yerde bununla yüzleşmek ayağımın takılıp yere düşmemden farksız.

Her seferinde kalkıyorum tek başıma. 

Tozumu toprağımı silkeliyorum ama kıyafetlerim de oldukça eskidi.

Yara izlerim de bi hayli arttı. Gizleyemez oldum son zamanlarda.

Benim kendimden kaçmam kendime olan mahcupluğumdan. Ve bu kaçış koşuşturma o kadar yordu ki artık. Sık sık dinlenme ihtiyacı hissediyorum azıcık soluklanayım diyorum kaçtığım her şeyin yaklaştığını hissediyorum.

Yorulmak.

Çok yorulmak.