Yağmur dudaklarını öpmüştü 

güz boyanmıştı ruhuna 

göz bebeklerinden ekim çalmıştım

Göz bebeklerin söğüt dalıydı

en güzel şiirleri yarım bırakır

caddelerde yarım adımlarla dolaştırır , totemler biriktirirdi

Çok totemler biriktirdim inanç üzerine

Neye inanıyorduk

bir ruha , caddelere ,kitaplara 

yarım satırlara 

duvar yazılarına 

kadınlara , adamlara 

mevsimlere 

gün batımlarına

dualara 

Avuçlarını öptüm 

Ruhunu duydum şairlerin 

sokaklarda 

saçlarından öptüm sonbaharın 

usulca bedenimi savurdu

Şimdi bir söğüt dalıyım 

Bir kadının bakışıyım

Sessiz bir duayım

Bir damlayım.

Kalabalığım.

Gürültüyüm.

Bu bir ağır sone Tanrım

Yapraklarım romatizma sancısı çekerken

ince bir duyuş toprağa basışım

alıp başımı bu çağdan gitmek istiyorum

fakat günün doğuşu ,kuşların sesleri bir vals gibi ilerlerken sokakta yarım pabucuyla yürüyen çocukları ve kadınları görürken inanmalıyım Tanrım .

Bir cemreydim

önce toprağa sonra ana rahmine düştüm.

Beyza Çancı