Hep bir şeylere başlamak isteriz. Yazmaya, konuşmaya, sanat yapmaya, hatta sevmeye. Ama bence hepimizin sorunu nereden başlayacağını bilmemek.Adım atmadığında yolu yarılayamazsın. Fakat biz hep yolun yarısında olmak isteriz. 35 yaşına gelince yolun yarısında olduğunu iddia eden şair gibi. Bu Anadoluya özgün bir şey mi bilmiyorum kısacık vakite bir dolu şey sığdırmaya çalışmaktan bahsediyorum. Ne şair bu sözlerini kaleme aldığında yolun yarısındaydı ne de ben herhangi bir şeyin yarısındayım. 

Fakat iyimser olmak gerekirse (ki bence hepimiz iyimser olmak için baskılanıyoruz, hem kendimiz hem çevremiz hem de popüler kültür tarafından) nereden başladığının önemi yok. Başladığın zaman tüm kaçıracağını sandığın o şeyleri yakalıyosun. İstersen ortasından başla, istersen sonundan. Bir çoğumuzda başlayacak cesaret, başlasak bile devam ettirecek güç olmuyor. Biz tüm gücümüzü yaşam kaygısıyla yitirdiğimizi düşünürken zamanın bizi sömürdüğünü göz ardı ediyoruz. Sonra ne mi oluyor ? Hoop elimizde olmayan, sonu belli olan fakat hepimizin kaçındığı ölüm için yolun yarısında oluyoruz. Bazılarımız kendine biçtiği zamanı bile yaşayamadan göçüp gidiyor. Tıpkı yolu yarılayan fakat diğer yarısına erişemeden yitip giden şair gibi. Zamana yaydığın planlarına erişemeden yitip gitmek; bu da ruhun sancısı olacaktır.

Ben yazdığımda adım atmış hissediyorum. En azından tutkumun ne olabileceği hakkında fikrim oluşuyor ve farkındalığımı yazmaya başladığım andan sonra gelen kelimelerle tamamlıyorum. Adım attığında ayakların seni bir şekilde ulaşmak istediğin yere götürüyor. Ulaştığın nokta bazen başlangıçtan çok farklı olabiliyor. En nihayetinde ataların dediği gibi Kervan Yolda Düzülüyor. Bazen yol karanlık, engebeli, içinden çıkılmaz olacaktır. Bizi ayakta tutacak şey ise bence tutkumuz. Umarım ki herkes tutkusunu bulabilir.