Filmi merak etmemin sebebi Merve Göntem’in kalemidir. Sahneler kopuk kopuk ve hızlı atlanmış, derinliğe inilmemiş. Fakat sürükleyici.

İyi bir yapıtın üstüne çıkmaya çalışmamak için endişeyle oynanmış. Aşk-ı Memnu’ya duyulan saygıdan mıdır yoksa daha iyi olamayacak telaşından mıdır bilinmez oyuncular role tam olarak bürünememişler. Her biri harika oyuncu olmasına rağmen film şüphe ve endişeyle oynanmış. Karaktere inanan Farah Zeynep Abdullah ve Helin Kandemir ise diğerlerinin aksine seyir zevki verdiler. 

Merve Göntem’in Nihal’i “Bir nefeste solacak bir çiçek.” değil. Aksine kış mevsiminde açan kardelen kadar dirençli. Ağlayıp sızlanmadan duygularını belli eden ve duygularının peşinden gitmekten çekinmeyen bir Nihal vardı. Helin Kandemir nahiflikle güçlü durulabileceğini göstermiş. 

Aşk-ı Memnu’dan sonra hepimiz istedik ki Bihter, Behlül’ün korkaklığı yüzünden kendini öldürmesin. Farah Zeynep’in canlandırdığı Bihter; tutkusunun peşinden gidiyor ama korkak bi’ adam için kendini öldürmüyor. Hepimizin yıllardır istediği kadınların korkak adamlar uğruna yitip gitmemesi değil miydi? Bu filmin mesajı buydu işte. 

Daha iyisi için ya da diğer uyarlamaları unutturmak için değil de kadının sesini daha gür duyurabilmek için yeniden kaleme alınmış gibi.