Saçları boyundan uzundu, kalbi varlığından büyüktü. Ama temkinliydi kadın yerinden oynacağı duygulara karşı. Öyle çok temkinliydi ki karşısına geçenin gözlerine bakmazdı bile. Gözler inancın ilk durağıdır bilirdi. Siyah kumaşla bağlamıştı adamın gözlerini ilk tanıştıkları zamanlarda. Adam şaşırmıştı fakat kadına inancı temin etmek istiyordu. Durağı olmak istiyordu. Soluk almak istiyordu. Kadın önüne ne çıksa kalbinin geniş salonlarında yer etmesine izin verirdi. Ama adama verememişti o izni. Öyle çok korkmuştu ki adamı içeri soktuğu an çıkabileceği ihtimalinden. Adam cesurdu biraz fazlaca. Çok düşünmemişti ne olacak ne bitecek diye. Yaşamayı böyle yorumlardı çünkü. Kadın umarsızdı ona inanmaya. Barikatlar kursa bile sonunun ona inanmaya çıkacağını biliyordu. Yağmurlu dingin bir günde turuncu yapraklar düşerken ayak uçlarına, adam kadının kırmızı atkısının ucundan tuttu ilmeği parmaklarının arasına verdi. Kadın adamın gözlerine ilk defa baktı. Soğuk parmak uçlarıyla tuttu o ilmeği sıkıca. Bir yoldu bu ve yürümeyi biliyordu. Saklandığı kuyudan çıkan ihtimaller kadının kafasına taht kurmuştu. Kadın kırmızı ipin ucundan umudu tuttu. Her sabah uyandığında o iple güne başlıyor bir tur kendi çevresine doluyordu. Önü arkası sağı solu kırmızı iple sarılmış durumdaydı. Yaşıyordu elbette. Ama çığ gibi büyük bir umut bir hayatı ne denli sarsar haberi yoktu. Günler aylara devrildikçe kadın kendi sardığı yumakta düğümlendi. Tuttuğu ufak ilmeği dolaya dolaya umut sarmalında boğulacaktı. Gözlerini açtığında gördüğü kırmızı ip katmanları yüreğinin orta yerine çöktü, içini sızlattı. Günlerce iplerin katını tek tek kesti. Nefes alacağını biliyordu sonunda ve aldı da zaten. Yolculuğun sırrını öğrendi. Hayatla arasında şimdi iki kalın cam var. Görüyor, biliyor fakat dokunmuyor. Öyle uzak ki tam içinde.