Ayak titremesiyle başladı. Kelebekler uçtu. Beni boğmak üzere yola çıktılar. Bir bankta oturmuş kelimelerimin sahibini bekledim. Sol yanımdan geldi. Durdu. Ayağa kalktım. Ufak diye zannettiğim adımlarım aslında ulaşmak istediğim için olmayacak kadar hızlıydı. Ellerim uzandı, bu anı beklemiş gibi. Nefes nasıl alınıyordu ? Tüm uzuvlarım sanki işlevini yitirmiş gibiydi.

Hafif bir tebessüm ve " Evine hoş geldin". 

Her başlangıcın yazılışı aslında sonudur. Seçimlerimiz, kullandığımız kelimeler, yürüdüğümüz yol, gittiğimiz şehirler, tanıştığımız insanlar...

Nasılsın peki ? Daha mı mutlusun orada, daha mı özgür? Beni soracak olursan fırtınalar kopuyor içimde, susturamıyorum içimdekileri, yardım çığlıkları dolaşıyor ardımda ama yine de iyiyim. Ben hep iyi oldum. 

Kollarım boş durmasın. Eşlik etmelisin bana, yanağımdan usulca bir tebessüm doğarken hem de. Baki olan hissedilen şeyler, olmayan ise verilen sözlerdi. 

Vedaları sevmem. Özellikle de gitmek istemediğim yerlerde vedalaşmayı. Kendinizi ait hissettiğiniz yerden uzaklaşmak zor gelir. Otogarda duyulan sessiz özlemler. Boğazda kocaman bir yumru. Sarılırken hiç bırakmak istemez insan, daha doğrusu bırakamaz. Kavuşacağın zamanı dilersin. Bir an önce gelsin ister ve günleri saymaya başlar insan. Günler birbirini kovalar ardı arkası kesilmez bu kovalamanın. Kaçanı tutmak lazım yahut bu döngü ebediyen böyle devam eder. 

Veda gibi işte. Veda gibisini yaşamak lazım. Bunu hissetmek, kendi yörüngesinde süzülmek ve tatmalıyız muhakkak. Çok kez veda ettim, hiçbiri böyle sarsmamıştı göğsümü. Keşke sevseydim vedaları. O zaman daha iyi anlardım altında yatan sebepleri. Nasıl da unutuyorum bazen onu sevmediğimi. Yoksa bu da bir veda yazısı mı ? Çokça düşündüm bunu. En iyisi veda say.