Domino taşlarını yıktın. Sesleri oldukça ürkütücü ve yankılı geliyor kulağa. Korkmadın mı katiline teslim olurken . Onun karanlığı seni incitecek. Seni senden mahrum bırakacak. Neyin inadı hala, neyin çabası ?  Düşüncelerinden doğan kötülük sinmiş üstüne. Buram buram kokuyor. Koşuyorsun hiç durmadan ama onun zehirli kollarına. Korku dolu gözlerin güvende hissedeceği yeri arıyor. Bulabilecek mi ? Sanmam, ne zaman böyle çıksa yola tıpkı yalın ayak asfaltaki hissettiğin sıcaklık gibi . Aynı yerinden yaralayan yuvana dönüyorsun gün sonunda. Kim örtecek o evin rutubet kokan perdesini. Kimseler görmemeli, anladığı takdirde perdeler kalkar ve oyun başlar.

Yavaş yavaş yürüyen iki yabancı. Canını dişine takıp ikisini de sen besledin. Kendi katillerini doyurdun afiyetle. Büyüttün, koyun koyuna uyuttun her gece bir ninni eşliğinde. Ninni değil çığlık adeta. Uyumak için bir yalvarış . Satırların da o günlerden birinden aktarılıyor. Yanan sigaranın kıpkırmızı ateşi tükeniyor her içine çektiğinde. Külü düşer mi bacağına ? Düşse izi kalır mı ? Düşünce canımı çok yaktığında saliselik farklı düşünceler bulur zihnini. Kahretsin ! canım çok yandı der, her şeyi bir kenara atardın sanırım. Her şeyi bir kenara atmak, bir külün düşmesi kadar yakın. Neden silip atamıyorsun o halde ?

 Bir bilge, bazense bir ahmak. Çıkmazda olabiliyor, ruhsuzluğun yarattığı şefkatsiz buhranlarda bulabiliyor kendini . Daha da darbe almaya devam ediyor bu sıralar. Duygularına, bağlılıklarına, bağımlı olduklarına, yüklediği anlamlar ve kendi farkındalığının olmayışı örüyor bu darbelerin gücünü. Bilerek veya bilmeyerek bir şekilde kusar zehrini... bırak yapsın. Sağlam ruhunu kim yıkabilir ? Ne demiş Seneca "Temeli sağlam atılmış bir ruhu sarsabilecek kadar güçlü bir silah yapılamaz." Yarattığın ruh camdan olsun sevgili Bilge, seni yaralamak isteyenin elleri yaralansın önce. Akan kanları sevinç göz yaşları olsun. Bir gün kendi gücünün farkına varman dileğiyle.