“İnkar çok kıymetli bir savunma biçimi. Kendi bütünlüğünü. O bütünlük ne kadar yarım yamalak kırık dökük olsa da. İnsan hayatta kalabilmek için bir şeylere, iyi bildiği şeylere tutunmak zorunda. Kendi gerçekliği içinde tutarlı kalmalı tutunarak. Bir kez dağılırsa, hakikat parçalanırsa... Tutunmadan yaşayamayan varlıklarız biz. Yer çekimi yokmuş gibi mutlaka bir şeylere tutunmak zorundayız. İnkar aile geleneğimiz. Tutunduğumuz elimizden gidince inkar ediyoruz hakikati. Ne kadar inkar etmek istesek de hakikat çok keskin, tartışılmaz ve yok sayılamaz olabiliyor. Çok acımasız. Ben böyle acımasızlık görmedim. O yüzden inkar ettim. Bir kalbim olduğunu.”
Biri deliliğini, biri güzelliğini, biri de görünmek için şişmanlığını kendine kabuk yapan üç kadının öyküsünü yazmış yazar. Her kadını tek tek okuduğunuzda üç farklı roman olabilecek karakterleri tek kitapta aile çatısı altında toplamış. Sabiha, Sezin, Füsun üçü de ayrı dertler ayrı acılar yaşamış kadınlar. Hepsinde bir parça buldum kendimden. Okurken hangisi anlatıyor şimdi, kim kimdi kimin nesiydi dediğim anlar oldu. Ancak aileyi tanıyıp kitaba kendimi kaptırınca hepsi teker teker oturdu. Keşke daha uzun bir kitap olsaydı dedim bittiğinde. Bizim dünyamızı (kadınların) bu kadar yalın bir halde okumak bana iyi geldi. Kadının kendi içindeki yalnızlığını, hayatın içindeki kimsesizliğini, ailesini severken ne düşündüğünü, ne istediğini, ne istemediğini her şeyi hepsini bir kabuğa sığınarak yaşadığını kitabı okudukça daha iyi anladım.
“Her çocuk emin olmalı annesinin sevgisinden. Bir tek bu bilgi bile yeter insana ömür boyu ayakta durabilmek için. Bunu bilmeden, hiçbir zaman gerçek bir hayat yaşayamıyor insan, gerçek bir hayat yaşayamıyor insan, gerçek bir insan olamıyor. Bir ucubelikten başka bir ucubeliğe savruluyor sürekli. Kendini duvardan duvara vurmak gibi. O duvar az mı acıttı, o zaman buna vur ve bedenin paramparça olursa belki, belki o zaman biraz dinebilir içindeki şiddet. Dinebilir mi?”
Yorum Bırakın