Uzun zaman önce okuyup çok sevdiğim “Oblomov”kitabını bir arkadaşım benden isteyince, ona vermeden önce tekrar göz atmak istedim. Sayfalarını çevirdikçe, bu kitabı neden bu kadar sevdiğimi bir kez daha hatırladım. Ama bu kez farklı bir gözle okudum. İlk okuduğumda Oblomov’a kızmış, onu anlamakta zorlanmıştım. Neden bu kadar hareketsizdi? Neden bu kadar umursamazdı? Oysa şimdi, yıllar sonra, ona bakışım değişti. Bu sefer ona sadece dışarıdan bakan biri gibi değil, sanki onunla aynı odada oturan biri gibi hissettim. 

Oblomov’u anlatmak kolay değil. Onu “tembel” diye tanımlamak çok yüzeysel olur. Evet, günlerini yatağında geçiren, hayata karışmak istemeyen bir adam. Ama bunu bir seçim olarak mı yapıyor, yoksa gerçekten yapacak gücü mü yok? İşte beni en çok düşündüren şey bu oldu. Hepimizin içinde biraz Oblomov yok mu aslında? Büyük hayaller kurup onları gerçekleştirmek için bir türlü harekete geçemediğimiz anlar… Bir şeyleri değiştirmemiz gerektiğini bildiğimiz hâlde rahatımızdan ödün veremeyişimiz… Hayatın zorluklarına karşı Oblomov gibi gözlerimizi kapamak istememiz… 

En çok canımı yakan ise Oblomov’un bir noktada mutluluğu bulduğunu sanması oldu. Ona gerçekten değer veren Olga varken, o yine eski ve güvenli dünyasına dönmeyi seçti. Çünkü değişim yorucuydu, belki de korkutucuydu. Ve o, tanıdığı, bildiği dünyada kalmayı tercih etti. İnsan bazen mutlu olmaktan çok, alışkın olduğu yerde kalmayı seçmez mi? Kendi hayatımda da böyle anlarım olmadı mı? 

Ştoltz gibi olup hayata dört elle sarılmak istiyoruz belki, ama içimizdeki Oblomov zaman zaman galip geliyor. İşte bu yüzden “Oblomov”benim için sadece bir roman değil; kendimi, başkalarını ve hayatı anlamama yardım eden bir ayna gibi. Onu her okuduğumda, kendimle ilgili yeni bir şey keşfediyorum. Ve belki de bu yüzden, bu kitabı her zaman çok seveceğim.