sen bul

sesli ağlasam geçer mi?

içime kök salmış hasretin, kurur mu hiç konuşmasam?

düşsem amaçsızca yollara,

terbiye eder mi ki beni de yol?

yoksa divane mi olurum?

zaman geçer hasretin büyür,

içim şişer kahrolurum yokluğuna,

beceriksizlik bende bulmuş kendini,

bulamam seni, beni sen bul.

sefil

çekilip geriye, izledim kendimi;

her şeye sahip bir miskin, hiçbir şeyi olmayan muktedir idim.

daralınca haykırmaya kalksam sesim çıkmayacak,

sesim çıksa beni duyan olmayacaktı.

baba-kız

baba sevgisinden yoksun kalınca,

kocasında babasını aradı.

aradı, lakin bulamadı.

çocuk olmayı başaramadığı gibi,

kadınlığı da bulamadı.

babanın merhametten yoksun, çoraklaşmış kalbi;

zavallı yavrucağa koca kadınken diyar diyar baba arattı.

boşluk

belli ki farkına varmadan,

çamurla oynayan çocuklar gibi kirlenmiş ruhum.

yoksa yakmazlardı beni,

körükle harlanan ateşler içinde.

saflaştım herhalde,

boşlukta süzülen kuşlar gibiyim.

karışacağım şeyin rengini almak için,

oturmuş tahiyyatta susmaktayım.

safi

süzülüp acılardan, ayrıştı öfkeden;

safi duygularım dizelere döküldü.

bana benzeyenlere şiir oldu ızdıraplarım.

sır – 1

hep bir gizem, hep bir sır!

aklın varlığına borçlu mevcudiyetini, 

bu keşfedilmeye bırakılmış varlık. 

erişince yetkinliğe,

kalp sekinete ulaşmış.

varlıkta yokluğu, yoklukta varlığı kavrayıp,

kendi sırrına ulaşmış. 

ince ince

anlayamadım ki ben bunu; 

daha kaç çilehaneden geçecek ruhum?

bana sorsalar ince ince kıyıldı, 

öyle ki içinde bulunduğu bedeni

zor taşır oldu.

uzak dur

bak benden uzak dur,

yoksa âşık olurum.

belki sen sevdaya ama,

ben ızdıraba kavuşurum.

bugün başladı 

kırk dört yıl önce bugün başladı her şey; 

her acılı türkü ve şiir bende buldu kendini.

buhranlardan buhran beğendim. 

keder sanki bana biçilmiş kaftandı.

ne adam gibi sevmeyi becerebildim,

ne de sevilmeye layık görüldüm. 

halen ergenlik çağının bilgesi,

olgunluk çağının cahiliyim.

şiir

yalnız kalınca özlem büyür,

özlemi büyüklerin burun direkleri sızlar.

burun direkleri sızlayanların gözleri dolar,

gözleri dolanların yürekleri şiir ağlar.

ah

ah baba, yine içime kardeşimin özlemi düştü!

buğulandı gözlerim, 

yüreğime bir ateş utancından başım öne düştü.

gözüme kaçan çöpün kurumuş dalına,

yanaklarımdan süzülen bir damla tuzlu yaş düştü.

kürdün gönlü

düştün bir kere gönlüme,

belki bilmiyorsun,

dipsiz bir kuyu kürdün gönlü...

sen gidince benimle,

kalbime gömülü hatıralar kaldı.

oldur

yetimim, himaye edenim yok,

bana da himmet et baba!

hiçlik benim için hiç oldu,

hiçliklerden oldur beni baba!

ayrılmış

cezam aynı zamanda bir lütuf bana,

yoksa uyanık iken aldığım her nefes batardı bana.

uykuyla, ruh bedenden ayrılmış,

böğrüme mızrak vursalar hissetmem.

prangalarından kurtulmuş,

göklerde gezinir ruhum o an.

vicdan

yeni değil ki bu,

hep böyle olageldi.

hakkını savundukların güç arayışına girip,

mücadele ettiklerinle sana karşı bir olur.

işte o acı taamı tattığın gün,

duyguların biraz daha körelir.

duygular köreldikçe büyürsün,

büyüdükçe içindeki vicdanı öldürürsün.

batık hayatlar

bak yine mevsimler geçmiş,

umut yüklü rejimden usananlar,

içine düştükleri girdabın farkında değiller oysa.

bu coğrafyada seçimler hep,

bir gaddardan başka bir gaddara,

bir hırsızdan başka bir hırsıza...

yine batmış hayatlar bir oyla vatan kurtaracak,

ve yine ben yalnızım,

yine sensizim. 

şaştı

şaştı aklım,

karıştı bütün yollarım.

baş şüpheli oldu,

kesinkes emin olduklarım.

sekînet

sonra ansızın gelsen,

ve bu sefer sevinçten yorulsak hep beraber.

ayrı odalarda uyuyup,

aynı mutlu rüyayı görsek.

azat olsak bütün kederlerden,

bize açılan pencereden sekînet inse üstümüze.

garip

keskin gece ayazları mı daha çok üşütür,

yoksa yalnızlık mı?

peki günahlara batan mı daha bedbahttır,

yoksa anlamsızlık derdine dûçar olan mı?

şehir

bir kez daha anladım,

ülke kadar büyük bu şehir.

yoksa bir gün aniden kesişirdi yollarımız,

ve belki de hiç konuşmadan bakışıp geçişirdik.

sen ne yapardın bilmem ama,

beni uyutmazdı,

dev dalgalar gibi içimde kopan duygularım.

kendim gibi yüreği parçalanmışlar da teselli ararken,

geceyi şiirle sabaha kavuştururdum.

trajedi 

bu trajedi değil de ne?

ben seçmedim, maruz kaldım.

bütün sermayesi ne zaman biteceği bilinmeyen;

en zirve hedefi, saf haliyle geldiği gibi gitmek olan bu hayata

van gogh resmetti, 

benim de mahrum kalıp seyrettiğim hayatı.

sessiz çığlıklarım izdüşümü frida kahlo’dandı.

özene özene gazali’ye özendi ruhum.

ızdıraplarım yaşamın çölünde bana göz açtırmadı.

bir beni içine çekip diri diri yutmadığı kaldı,

sanki bastığım toprağa ağırlığım fazlaydı.

kılavuz

bu sefer tutundum galiba,

beni önce kendime,

sonra sana ulaştıracak kılavuza.

karanlıklardaki yanlış yönlere sıska adımlarım,

şafağın sökmesiyle son bulacak.

bana öyle geliyor ki,

gündüzün aydınlığı,

seni bana çok çabuk bulduracak.

yöneliş

acziyetin kabulü,

açmaz mıydı hayrın kapılarını?

acizim,

muhtacım,

ve hiç olmadığı kadar güçsüzüm, ya rabbi.

özgün

benden başka var mıdır

zekâsı yüksek, yaşantısı güdük olan?

aşkı sadece koklaya bilmişken 

ızdırabını sonuna kadar tadan,

hayatı tam olarak kavrayıp

hiçbir şey yaşayamayan,

duyguları özgün fırtınalar koparırken

kör ve sağırları ağırlayan?

yerden

mahcubum sana,

mazeret üretmeye mecalim yok.

üzgünüm,

ve kendi kendime kırgın yüreğim.

boynum bükülmüş,

kalkmaz gözlerim yerden,

boyumu aşan kusurlarıma.

dehliz

belki de kaçak bindiği gemide bir mülteci,

her zaman görmese de duyuluyor hayatın sesleri.

kamaralarda yaşam, kimi zaman ifrat bazen de tefrit.

nasipsiz bir sığıntıya kucak açmış,

küflü ve rutubetli bir dehliz.

elem 

elem verici,

farkındalığı yüksek,

yaşamının her saniyesi,

kendini yenileyenin,

deneyimlenmemiş yepyeni dertleri oluverir.

sonuca ulaşıp bir karar vermek güç.

insan olmaya direnmek mi daha zor,

yoksa sürekli kendini yenileyen insan olmak mı?

doğa

gün gelir sıkışır kalbim,

kelimeler sığlaşır, 

lal olur dilim. 

ve doğa dile gelir.

kendimi izlerim;

bir sonbahar yaprağının

dalından kopuşunda.

kifayetsiz muhteris

belki de şaşkındır,

harabe kentin yaşanmış hayatlara tanık olan taşları.

kim bilir nice kahraman, korkak,

namuslu, namussuz,

zengin, fakir,

bilge ve cahile şahitlik etmiş,

yüzyıllar sonra efes'in tam ortasında,

en kifayetsiz muhterisi kaydetmiş.

yunan heykeli

dışarıdan bakılınca,

en has mermerden yapılmış yunan heykeli gibi kavi,

içi ise büyük bir depremden sonra

bir de üstüne tsunami vurmuş

ruhu çekilmiş cesedi gibi.

bazı meltemler fırtına estirir kimi yüreklerde,

bir ağacın narin yapraklarını okşayıp geçerken

diğerinin gövdesini devirir.

ramazan

yine bir ramazan...

yine derin bir sessizliğe eşlik eden yalnızlık,

yine sahura vakit varken,

uykuyu bölen ilkel çapsızlık.

ve yine yaklaşan yeni bir iftar,

ve bendeki iştahsızlık...

edebiyat

gel de gidelim artık buralardan,

şeref düşmüş ayaklar altına.

benamuşlar önder olmuş namuslulara.

kahpelik pir olmuş,

din, iman, vatan edebiyatı yapanlara.

sustum

sustum,

çünkü kelimeler tükendi.

soğuk mu soğuk bir kışta geçti ömrüm.

boğazımı sıkıp,

ağzımın içine tükürdü hayat.

gidesim var

beni saran,

öyle bir hiçlik ile boşluk duygusu ki,

yücelttiğim her şeyden,

bir daha arkama hiç bakmadan, geçip gidesim var.

erenler

bir daha yamanır mı ki,

zaten kırk yamalı olan hırka?

kendimi bildim bileli,

çile çektim, keder içtim.

aklım almıyor; erenler nasıl erdi;

çile oldurmadı, keder buldurmadıysa?

riha

sanırsın ekvator çizgisi beni ikiye bölmüş;

bir yanım gittikçe soğur, diğer yanım ısınır.

belki de ibrahim’in, riha’da en son bastığı toprağı, 

bin yıllar sonra bebek iken ben yuttum.

kendimle kavgalıyım, toplumla olduğum gibi.

canım bir gece ansızın yürüyüp gitmek ister,

bir başına çölde bilinmeyene yürür gibi...

açık kaynak

açık kaynaktı oysa bütün her şey,

nereden başlayacağımı bilemeden,

kırk yaşın üstüne attı beni zaman.

tutunduğum ne varsa elimde kaldı,

köksüzdü benim için başkasına ait olan.

cüneyd-i bağdâdî

dağılıp karar kıldı bahtlar,

herhalde bir bana som ızdırap düştü.

anlatmaya kelimeler yetmez,

kışın sıcaktan yazın soğuktan telef olanlar anlar beni.

çektiğim çile, cüneyd-i bağdâdî'ye yoldaş yaparsa beni,

utanıp kendimden, vazgeçerim her şeyden.

dilim damağımda, nefes almak kâfi gelir artık bana.

ihtimal

bir gün dürülür mü sana giden yollarım?

yaklaştıkça sana, artar mı heyecanım?

döver mi göğüs kafesimi kalbim?

beni yakan özlemin kavuşturur mu beni sana?

enkaz

terliği bile giyememiş,

nasıl indiğini bilmediği merdivenler atıvermiştir onu sokağın ortasına.

önce yalın ayağına bir çare bulmuş,

sonra da üstüne birde hırka.

ve artık enkaz da yoktur ortada.

"bari kardeşimin bir mezarı olsun" derken,

bitirmiştir onu binanın arsasından kalkan toz.

ne ağlayabilmiş ne de öfkelenebilmiştir.

yitirmiştir duygularını,

kalakalmıştır öylece orada.

hıçkıra hıçkıra

ansızın çıkıp gelsen,

sonra hep beraber toplasak,

benim gibi dağılmış şu evi.

hiç olmadığımız kadar sakin ve sessizce,

demlik demlik çay içsek.

duygularım boşalsa içime,

akıtsam hıçkıra hıçkıra,

sana ait geçmiş özlemleri...

güvercin

bedenim teslim alınmış,

ellerim tersten kelepçeli,

kalbim körlerle sağırlara misafirken,

ruhum ızdırap hapishanesinde kilitli.

ben bitmeden getirir mi kurtuluşun muştusunu,

beyaz kanatlı bir güvercin?

katma değer

iyice ayırdına vardığın zaman,

taşınması güç olan külfet, nimet olur.

güle güller katan diken,

aydınlığa aydınlık katan karanlık olur.

selfie

nasıl bir selfie o öyle?

sanki biri sana hayalimi söylemiş de,

kadraja onun için bakmışsın.

sen başka, ben başka yerde,

sanki sen benim, ben de senin gözlerine bakmışım.

tahammül

bir güç beni buralardan itiyor,

"karakterin şıkları ikiye indirdi" diyor.

"haksızlığa tahammülün yok,

kalırsan ya başın belaya girecek,

ya da kendinden vazgeçeceksin" diyor.

ruh ikizi

bir felsefe bahsinde,

kaçamak bakışlarla başlasa konuşmamız,

kimlik ve kişilikten geçsek beraber,

kendiliğe demir atsa buluşmamız…

kimlik, kişilik, kendilik

ilkin kimlik kılıfına girip bir şeye benzemeye çabasıydı,

sonra kişilik gelişim gösterdi ve beni kılıklara girmekten kurtardı.

derken kendilik sahiline attı beni akıntılar,

ve kendilikte buldum kendimi.

seni de bulmam gerekmez miydi?

aşk – 1

rüzgâr dolasa saçlarını boynuma,

öperken seni alnının tam ortasından. 

şehirde kaosa yetecek kadar kargaşa olsa,

duymazdım hiçbirini, başın omzumda olsa...

sigara dumanı

içtiğim puro keyiften değil, kederden.

sigara dumanı kâfi gelmez yanan ciğerime.

keş sanırsın beni dumanı çekerken içime.

sorularım beşere değil,

bedenime, ruhu bu coğrafyada veren rabb'ime.

bir adım öncesi

sadece iki metrekarelik çukurlar değil,

binalar da betondan mezarlık zaten.

yatağa girmeden önce her gün soyunur insan,

dünyadan bir kefenle gideceği gibi.

bazanın başlığı mezar taşı,

uyku da ölümün bir adım öncesi sanki.

boş ev

gel artık, özlettin kendini.

yine canımı sık, burnumdan soldur beni.

sensiz boş evde duvarlar üstüme geliyor,

dışarda dünya tersine dönüyor sanki.

biriken çile

içime birike birike,

boyumu aşan çile bana level atlattı.

boğulma hissine kapıldığımda,

sürükleyip taşıdı,

bir de baktım ki,

beni yukarıdaki bir bende attı!

boşa gider

mahlukata güvenmeyi bırakmak kalbin ameli,

bahşedilmiş ömründe başaramaz ise kişi bu emeli,

gizli şirke dûçar olur kör kuyuya düşer gibi,

heba olup boşa gider bedenin onca ameli.

yöneliş

herkes bir yol tutturup gitmiş,

kimi seçmiş, kimi itilmiş.

hakikat ince bir örtüyle gizlenmiş,

tek yönlü akıl sadece sebeplere bağlanmış.

çift yönlü akıl sebeplerden geçip,

sebeplerin sahibine yönelmiş.

özlem - 1

karanlık çökünce, içli bir ses beni sana çağırır.

şiirler dalga dalga sana yaklaştırır.

ve sonra demirlenmiş bulurum kendimi karanlığın en koyu tonuna.

adalet talebi

umut ederken bir gün yüreğinin soğuyacağını,

alın çizgileri "umutsuzum" yazar okumasını bilene.

kışın ortasındaki oturma eylemi bedenin dışını,

yürek yangını ise içine yakar.

zalime olan nefretin harareti,

sert bakan gözlerden dışarıya çıkar.

kayıp

çok uzun sürdü ömrümün kışı,

artık umursamam,

gelse de çok istediğim baharı.

eşitlendi birbirine varlığıyla yokluğu her şeyin.

ruhum özüne özlem duyarken,

kalbim kara sevdaya sevdalı.

akıl

sığmaz aklıma, beni sinir ettirir;

kıt aklın, tam aklı tartmaya kalkması.

bu işte bir terslik var mı, demez.

ona benzeyen yığınlar cüretini arttırır.

oysa her kişi selamete anca kendi aklıyla yaklaşır.

normal değil

içine düştüğüm bu kaçıncı yangın?

normal değil, bir insan yaşamı bu kadarını kaldıramaz.

ya hakkımda ezelden yazılan şekavet hükmünün icrası,

ya da yüksek makamlara erişenlerin arınma çilesi bu.

su ve ateş

dış bir gözle bakmadan kendine,

ne kadar kirlendiğini bilemez insan.

bazı kirler ancak ateşle yanınca çıkar,

suyun da temizleme gücü bir yere kadar.

sessiz

dilim damağıma yapıştığı an,

kasvetli havam dağılır.

uzun uzun düşündükçe susmuş,

sustukça düşünmüşümdür.

ve beni kendimden koruyarak,

başlamıştır kalbim sessiz bir zikre.

yeni gün

hep bir umut,

bilemezsin bu kaçıncı beklediğim perşembe gecesi.

bir cuma sabahı sadece yeni güne değil,

karanlıkları delerek bana da doğar mı kıpkırmızı güneşim?

hiperaktif

hiperaktifler yerinde duramaz,

edep de kapıyı üst üste çalmaya müsaade etmez.

beklerken zor geçer her saniye,

akıp giden zamanın da telafisi yoktur üstelik.

sen mi sabrı çekersin, sabır mı seni belli olmaz.

yanlış adreste olma şüphesi ürpertirken,

yoğun düşünceler kafanın üstünde su ısıtmaya başlar,

kaynayınca yukarıdan aşağıya dökülmek için. 

boş beklenti

bana sıkı sıkıya bağlı közle yanarım,

çektiğim acı yerimde durdurmaz.

ciğerimin harareti koşturur beni,

koştukça harlanır sırtımdaki közün alevleri.

bulunmaz bir servet olur bir yudum su.

derdime deva olacağa sahip olanlar,

bana acıyarak bakarken tutar mı bir cimrilikleri?

oldu mu

soranı hoş gör,

ben hem sevgi fukarası hem meczubu.

başkasının huyuyla boyu benim kadar sana uydu mu?

o güzel gözlerinde uzun seyahata çıkan oldu mu?

tek kaşın havada o tehditkâr bakışların benden başkasını da vurdu mu?

peki sana verilen kitabı geri verdiğinde,

içinde unuttuğun notu yıllarca saklayan oldu mu?

hiçlik

şeylerin varlığıyla yokluğu eşitlendiğinde,

güçlü bir hiçlik duygusu sarar bütün benliği.

hiçte ilgisizlik, ilgisizlikte hiçlik boğar birbirini.

onca sessiz kargaşayla şamata içinde,

okyanusta pusulasız bir gemisindir sanki.

aşk - 2

aynı kalp senkronizasyonu olmasa duyulmaz,

şairin şiirle attığı sessiz çığlıklar.

retorik bilgiyle bir yere kadar...

herkesin yürek yangını kendine büyük,

ateşten yataklara kıvrılıp uyumadan aşk anlaşılmaz.

çirkin jön

sanki hayat akıl almaz bir senaryo;

kendime jön, diğerleri bana, ben onlara figüran,

okumadan oynadığım rol uzadıkça uzadı.

bütün mesele seni bildikten sonra alınan bir tek nefes.

belki de bu yüzden sana muhtaç iken durmadan senden kaçtım.

karışık

karmakarışık, yek diğerine bir şekilde hep dolaşık,

modern insan, ruhunu kirleten şeylerle çok barışık.

beslendiği, arzuladığını zehirleyecek iken,

kafalar aşkı ondan kaçana olacak kadar karışık.

kültür ve zaman

insanın kültürü zamana karşı koruma kabiliyeti yok.

zaman her şey gibi kültürlerin de yaşlanmasına ve ölmesine sebep.

telaştan uzak, kesintisiz akan dupduru bir su gibidir zaman.

karşı koyma iddiası boşuna...

önüne kattığı her şeyi istediği yere götüren

o duru suda kuru bir yaprak gibidir kültür ve insan.

yol

yoksa insanın cesareti,

pısıp kalır olduğu yerde.

gözü pek olana açılır, 

önce sorular, sonra cevaplar...

yürümekten korkanın ulaşılacak menzilleri yoktur.

yol terbiye eder adımlayanı, aynı bırakmaz.

özlem - 2

yüreğime ağır gelir, inim inim inlerim, ahmakça 

hatalarımdan.

ruhum yükselmek ister, bir yol bulup kurtulamaz,

hastalıklı yaklaşımlarımdan.

hüzünlü yürüyüş

bırak bir kenarda dursun anlattıkların,

hiç bahsi geçmemiş olanları, kitap gibi okuyorum mimiklerinden.

benden uzakta olduğunda, ses titreşimlerinden. 

gamzende biriken sevgi havzasından bülbüller gıdalansın.

önemli değil, beni fırtınalı okyanusta dev dalgalar hırpalasın.

yolun sonu

halı gibi toprak çekildi ayaklarımın altından,

savrulup düştüm korkunç hezeyanların içine.

ve sonunda elimde birbirinden yakıcı iki seçenek kaldı;

ya her gün biraz daha erirken başka bir tür inkâr,

ya da kahırlarda yeşerecek kâmil bir iman...

araf

kokuşma niye şaşırtıcı olsun ki,

kurumuş balçıktan şekillenmişken?

çileye dûçar olmamak ne mümkün,

allah ruhundan üflemişken?

benzerinde

yıllar geçse de aradan,

sana benzeyen birinde teselli bulmak için

etrafı tarar gözlerim.

hâni bir şey olacağından değil,

amaç kalbime tekrar maziyi yaşatmak

ve sen olmasan da bir benzerinde

o duyguları bir daha tatmak.

diriliş

yıkım mı bu yoksa diriliş mi?

anka kuşu gibi küllerinden doğmadan kül oluş mu,

zıddında gizlenmiş ise sevinç,

ebediyen dirilirken kahırlarda yok oluş?

yitik

bir kere indi kalbime,

beni benden alıp sığlaştırıverdi her şeyi.

o gün bu gündür tat vermez oldu hayat.

yitik olanı ararım, feryadu ha feryat!

tükenir

neyi yanlış yapıyorum ki ben?

sanki serpiştiren kar sonrası istanbul, zihnimdeki kargaşa

türeyen sorulara kelimeler yetmez, tükenir.

her gece aynı şey;

ben tükenirim, tutarsa sığınırım uykuya.

güç arayışı

ürkütücü bir orman gibi insanın iç dünyası,

kendini etrafında daireler çizer, asla güvende hissedemez.

güç arayışına girip yaslanacak bir şey bulmadan ilerleyemez.

kış gibi

ovalarımızdan bereket fışkırır,

merhametli gönlümüz gibi.

itlik puştluk peşinden koşup namertlik yapma!

öfkemiz; üşütürken yakar,

dağlarımızdaki kış gibi.

astronot

zaafım var kendilik haline,

başkasını iten beni çeker, kime ne?

giyinip kuşanmış bir astronot gibiyim,

gözlerinde seyahate çıkmak üzere.

hira

yüreğimin hirasına çekileli çok oldu,

ciğerimi, beni kendimden uzaklaştırırken

yaklaştıran yakıcı ızdırap kavurdu.

her kâmil insan

hep mi o izdüşümünde kendisinden soyuldu?

kırık dökük

zaten gece boyu uykusuz kalıp şiir yazacaktım;

bende iz bırakan o derin bakışlı gözlerin bahanem oldu.

içimde kopan korkunç fırtınaya kapılmaktan alıkoydu;

beni sevdiğini ima ettiğin birkaç yıkık dökük kelime.

konuşmadan

hiç beklenmedik bir anda,

şefkatli bir el dokunur omzuma;

konuşmadan anlaşır mı benimle?

hiçbir şey anlatmadan sarar mı ki kanayan yaralarımı?

tanışır mıyım bende sevgiyle?

merhamet yuva kurar mı hınç dolu kalbime?

gözyaşı dökmekten usanmış yılgın bakışlarım,

keskinleşir mi ki onunla?

yürür müyüm bir gün;

kederlerimi kendime yol yapıp,

dertsiz tasasız, gurur dolu, başı dik?

cehaletim 

ızdırap dolu hayatımda,

cennetten bana uzatılan bir dal idin.

heyhat! 

nefsimin illüzyonları yanılttı.

cehaletim senden kurtulduğuma sevindirdi beni.

duman

hapsedilmiş ruhum bedenime,

yatarı var bir ömür.

sigara dumanı, ciğeri katrana boyayıp,

burundan çıkar benden kaçarcasına.

voltalar atarım upuzun bir ıssızlıkta,

günler geçse, bedene zarar geçmese ruha...

belgin

birden bire yükseklerden düştün içime,

yumuşak, yusyumuşak gönlümde şeklin kaldı.

ellerini arayan ellerimi,

teselli etmek gönlüme kaldı.

spesifik

hiçbir şey sorma!

beni kuşatan cevapsız soruların seviyesi, boğazıma dayandı.

hava sisli mi sisli, beni boğan şeyler karışık ve bulanık.

belki de kendimi bulmam için gerekli, açken kan kusturan bu ızdıraplar.

şelale

azgın sularda şelaleye sürüklenen bir dal idim.

kendimi bulmam veya kaybetmem,

yakındaki sonuca etki etmeyecekti.

kırk

yaş tepe noktasında aşağı sarkalı çok oldu,

beyazlar tünedi çenemin alt kısmına.

kırk yaşından sonra doğdu düşünce;

yürümekten uzak emekler halen zihnimin ortasında.

iten

bir seyyahım,

duygu dünyasında gezinen.

boşluklara anlam yükler, yol açar,

yön levhaları dikerim.

hayret hali bâkî bende.

keşfedilen bâkir duyguların,

insanı kendilik haline iten güçleri var.

uğultu

hakikate uzak mı uzak,

kulakları tırmalayan bir uğultu...

her yerden değişik tonlarda haykırışlar gelir.

seçemezsin gönlüne akacak olan o davudi sesi.

derken şaşkın şaşkın tüketirken kendini,

çiğneyip tükürüverir seni hayat.

umut

bir bilsen;

ışıkların sönmediği bu kaçıncı gece.

belki gelirsin de beni bulamadan gitmeyesin diye,

evden çıkarken kapıyı ardına kadar açık bırakasım var.

saçma bulma, zayıf da olsa bir umut işte.

kalmadı

yordu beni bu hayat,

her iyiliğin karşılığı olur mu kötülük?

sırtlanlar, ayılar ve çakallarla aynı yolun yolcusu olmak tehlikeli.

sorma yine niye sustuğumu;

benim çapsızlara anlatacak lafım kalmadı!

yıllar

ben uykudayken kervan geçip gitmiş, 

uyandığımda her şey için çok geçti.

bölündüm; kendime ait olmayan dertlerle, her yöne kaç kere?

uyanıkken gördüğüm rüyalar yıllarımı çalıp öyle gitti.

himmet

zamanın bir çengeline takılıp kalmışım.

ergenim halen, yüzümde sivilceler çıkmasa da

kurtulmak mümkün değil;

himmetin olmasa, nefs-i emmarenin elinden baba.

heder

düşüncelerimi kelime kelime ısırdı,

spesifik ve çoklu bir keder.

sanki zekâm bana düşman,

akıl bir bana mı gelince hep heder!

teselli

seninki sadece bir sanrı,

neydi ki doğruya isabet oranın?

kelimelerin sığ, kişiliğin bayağı...

tutunup sana değer verecek bir şey aradım;

teselli olmak için yumuldu ellerim,

havada bomboş kaldı.

çoban çökerten

yola yola yoruldum,

yüreğime batan çoban çökertenleri.

kim gösterdi bana, kim gösterdi ha?

yüreğimi kan revan içinde bırakan bu dikenli yolu...

yangın

zamanında hükmedebilseydim

duyguların kılavuzu; kelimelere

kendimden başlayıp yakardım dünyayı

yüreğimin yangınını söndürerek.

hasret

hep kendisine ait olmayan dertlerin hamalı,

yalnızlık kendisini onda bulmuş olmalı.

yaş erdi mi kemale,

her yer buram buram hasret kalınan aşk kokmalı.

inziva

medeniyetten uzak mı uzak,

ıssız bir adanın en yüksekteki mağarasına

kaçıp sığınsam,

kurtulur muyum ki kendimden?

çay

şarabı hiç tatmadım,

bilmem arakın kokusunu,

içeceğim çaydır benim,

onun da sensiz tadı yok.

dünya vatandaşı

kulaklarımız kanadı ilk başlarda,

birkaç jenerasyon sonra alıştık her şeye.

soğumayan yüreğimizin harareti, bakışlarımızda dile geldi

ve bizi öldürmeyen her darbe güçlendirdi.

kırsalın sınırlarına mahkûm kürd iken,

yaşadığı çağla doğru ilişki kuran

birer dünya vatandaşı olduk.

yavan

yavan mı yavan,

bir gece daha geçti hissedilmeden,

gündüze itti,

sabah ezanı; ayırdı beni kendimden.

cejn

dîsa cejnek hat, 

dîsa ez bi serê xwe tenê, 

bîhnanim teng û dilê min bi tirs, 

ez betilîm li benda te,

xewn li min herimî, ken bû eyba min.

dilenci

zemini bulmaya görsün,

her köşe başında tezgâhlı bir puştluk.

içi geçmiş, nefesi kokuyor bunların!

karaktersizlik dilencisi bu toplum.

buz kristalleri

acı eşiğim düşük iken,

çok yükseklerden attılar beni.

buz kristalleri gibi,

binbir parçaya bölündüm.

tekrar birliğe gelmek mevsimler alacak.

yeni, yepyeni,

bir inşanın muştusu mu

bu feci yıkım?

kendilik

kendimi bulduğumda,

seni kaybetmiştim.

sen de kendini ararken mi,

yitirmiştin beni?

kaçamak

kendi çölümde,

aç ve susuz kaldım.

seraplardan çatlamış dudaklarla su içerken,

serapları bile kana buladım.

kaybettiğimi ararken,

kendimle karşılaştım.

tövbeme tövbe ettim,

kedere keder banıp katık yaptım.

mahcup ve hüzünlü gözlerle,

sevdiğime sadece kaçamak baktım.

şairler

negatif bir vasata demirlemiş beni hayat.

o kadar uzun süre sustum ki,

içimde şişti kelimeler.

ve sonra, çok sonra,

usulca döküldü dudaklarımdan hissiyatım.

bana dert olan her şeyi;

şiir kabul etti şairler.

sükût

birden fazla kişiyken,

sükûtu sükût dinlese,

dertler demlikteki çayla birlikte demlense,

ne olurdu?

ardı ardına içilen çay kadar,

kolay içilebilseydi her keder.

hayalim

kapına sarılması gereken,

inleyip etrafa sesler duyuran bir gönül ile değil,

gıdası sükût olan bir gönül ile gelmekti hayalim.

hep omuzlar üzerinden uzaklara bakışlarım,

bir tek sen bak diye,

saklarım, kaçırırım gözlerimi herkesten.

daralan kalp

uykuya hem hasret hem kayıtsız...

bakışları hüzünlü, gözleri nemli;

dili damağına yapışık bir gece vakti,

kalp genişliği ister, dardaki kalbi.

illüzyon

her içi geçmiş düşünceleri kokmuşun,

uzaktan bakınca insanı cezbeden bir yanı var.

her namussuzun,

namusluya namus dersi verecek kadar çok namuslu görünmesi gibi.

hasta

dikenden yataklara düşmüş bedenim,

hasta mı hasta!

düşüncelerim bedenimden de hasta.

yok mu baştan aşağı kedere batmış beni,

kurtaracak bir umut?

sır – 2

söyleyen bilmez, bilen söylemez.

felsefe lal olur varoluşsal sancılarım karşısında.

yaşanan ızdırap;

ruhun eğilimlerinden mi doğar,

yoksa bedenin tercihleriyle mi alakalı?

nîv 

neredesin diğer yanım? 

ben yarım, seninle tamamlanmak için beklemekteyim.

bölük pörçük halim tel tel dökülmekteyim.

kovulmuşum bir tekkeden, diğerinin de eteklerindeyim.

bir yanım uhrevi, diğer yanım dünyevi birliğe gelememekteyim.

heznakım 

neredeyse her gün, tekrar tekrar yaşadım,

fakat haksızlıklara bir türlü alışamadım.

zonkluyor başım sinirden,

aslında sakinim, ihtiyaç duymam,

hakkı hakim kılmak için öfkem. 

dini, imanı, rengi önemli değil,

ben haksızlığa duyarsız insan sevmem.

kûçik

iki itten türemiş, bir kaç it oğlu it,

karnı tok, sırtı pek;

aynı duruma düşmeden insafa gelir mi hiç?

vicdan ağır yük; ite nasip olur mu hiç?

jê qerîn 

boş ver tanıma onları,

tanıyınca asla gülmeyeceksin. 

vazgeç bu sevdadan. 

uzaktan sev insanları, 

yakından bakınca hiçbirini sevmeyeceksin. 

mam

eksik kaldım hep,

o tamamlanma hissi çok güçlü geldi, 

gitmedi hiç.

bedenin sınırlarında hapis kaldım, 

ruhtan anlamadım hiç. 

kendi yalnızlığıma kapanıp yandım, 

kadınıma ulaşamadım hiç. 

ehveni şer 

düşmüş alim denilenler, ehveni şerin cenderesine

artıyor cüreti, bu sebeple zalimin delicesine.

parasal genişlemeyle halk genel soyulur,

bir de üstüne yolsuzlukla bir daha vurulur.

adaleti savunmayan dini tanımaz hiçbir akil.

faiz haram anladık da hani diğerlerinden anlayan akıl?