hani şafak sökecekti alacakaranlığın hemen ardından,

güneşimi çalmış gökyüzünü kaplayan hain kurşuni bulutlar

hangi

yaşanan derin ızdırap, sebepsiz olamaz.

hangi masumun hakkı yenirken sessiz kalmanın bedeli bu?

kavrar gibi olup hiçbir şey çözememek sadece bana mı özgü?

kendinden vazgeçmek mi kendini bulmanın kırılma noktası?

sigara

gözlerine başka bakışların değmediği,

ellerin topladığı tütünden,

bitmeyen bir sigara sarasım var.

yeryüzü aşkla birlikte,

kendisini de tüketen,

kaç insanın deneyimine şahit olmuştur ki?

olsun

dinin senin olsun,

renklerin hangi renk ise hak o olsun.

varsın en büyük iman sende olsun,

namuslu olmak en çok sana yakışsın.

bana bir tek adaletin lazım,

gerisi senin olsun.

ve

ve bir an gelir,

ya katı bir maddeci kesilir insan,

ya da derin bir maneviyatçı oluverir.

himmet

tam ortasından isabet almış,

zerrelere bölünüp dağılmış gönlüm,

yüz suyu döküp diledim himmet,

kim toplar, nasıl toplar bir daha beni?

zaman ve insan

ezelden bilinen,

ruhun eğilimleri atar insanı yaşadığı zamana.

adildir düzen,

zaman ve insan karakterini giydirir birbirine.

mürşid

dertler beni mürşide yürüttü,

mürşid beni dertlerin içine geri itti.

ben hiçbir şey olmadı zannettim,

ilk namazda kalp atışlarım göğüs kafesimi titretti.

mavera

yitip gidenlerden dolayı değil bu hüzün,

hüzünle sonuçlanan kayıplar kazanç olur bir zaman sonra.

canıma tak etti beni yakan bu giz dolu belirsizlik,

buğulu camların ardına gizlenmiş mavera,

canıma kast edecek bu gidişle.

kustu

hazmetmesi kolay değil,

mide de haklı bir yerde.

din ile solculuk soslu faşistliği,

nasıl kaldırsın bu mide?

kustu ve rahatladı hepsini,

ulusalcılıkla birlikte diğer ideolojileri de.

ters orantı 

paylaşılır mı? 

paylaşılabilir mi bendeki yalnızlık? karabasanlar çöker uykusuz geçen gecelerimin üstüne.

ben ayık görürüm,

başkalarının uykuda gördüğü kabusu.

ucube 

kimseye belli etmeseler de, biz anlarız onları.

yıkımlar üzerine, ucuz ve ucube bir yükseliş inşa ederler.

üzülür gibi yaparken tatmin olurlar.

en çok da seni delirten yakınların.

ya rabb’i

yine geldi boğazıma dayandı keder,

kuş kadar canım var zaten.

bu derin girdaplar nefes aldırmaz, boğar beni.

bütün fiillerin sahibi sensin,

beni diğer fiillere ulaştır, ya rabb’i.

çökük omuzlar

yıllardır sadece ayakucuma baktırdı hayat,

ben fark etmeden kamburu çıkmış omuzlarımın.

oysa başımı kaldırdığımda alnımın hizasında,

ne genişlikler varmış dünyada.

yavan hayatlar

iftar sofrasında dini hassasiyet hat safhada.

lüks restoranın içi hınca hınç dolu.

ışıltılı salonun en sağında,

mescidin kapısını açan sadece aşçı yamağı. 

kitap

tarihin derin katmanlarında seyahate seninle çıktım,

görmek için can attığım ibni arabî'yi seninle tanıdım,

gazali'den ders almak seninle mümkün oldu.

tolstoy'un geniş hayal dünyasına seninle daldım,

ali şeriatî ile sosyolojisi sohbeti senin sayendeydi.

ibni acibe'den haberdar olmayacaktım sen olmasan,

gorki'nin bende izi de olmayacaktı.

atina sokaklarında seninle soludum felsefeyi,

aşkı tutuşturup yanmayan şemsi sen anlattın bana.

zaman makinemdi sayfaların,

istediğim yere gitmemi mümkün kılan.

değişim

uzun zamandır bende,

tarifsiz ızdıraplarla yavaş yavaş gerçekleşen değişim,

buharlaşarak bütün kirlerden arınıp,

göğe yükselen suya benzesin allah'ım.

içsel diyaloglar

paylaşılacak bir şey bulamadığında,

konuşmanın da tükendiğini anlar insan.

ve kendini de dinlemeyi öğrendiğinde,

zorunlu birlikteliklerin kabusu başlar.

suret

gölgesi kendine tabi bir muktedir idim,

camlarda silik bir suret.

gece olunca görünüp, gündüzleri kaybolan.

gözleri yerde

oturmuş bankta,

elleri bitişik, kolları dizlerinde, başı eğik, gözleri yerde.

göğüs kafesi kalbine dar gelmiş,

kaburgalar batıyor dört yerden.

sordu kendi kendine;

bir tek ben miyim dünyada ne istediğini bilmeyen?

yol yaptım

dik kafalıyım ben,

hiç boyun bükmedim.

"edep ile gelen lütufla gider" yazan rahlenin önünde diz çökene kadar.

yol yaptım gide gele,

yüreğimin yarasına merhem olur diye bulunduğun yeri.

sahil

dinmeyen bir fırtına koptu,

yokluk denizinin ortasında.

sahilde bir çakıl taşı idim,

dev dalgalar dövdü beni umarsızca.

sürttüler beni ona, onu bana.

herkes ovallaşıp cilalanmıştı en sonunda.

bu kaçıncı

bırak yakamı!

otururken sıktın, uzun uzun yürüttün.

yorgun argın uzandım, uyutmadın.

bu kaçıncı gece yine sabahlattın beni?

sekiz mart

ellerim ceplerimde, amaçsızca, dalgın dalgın yürürken,

benim gibi, görünmeyen uzakları izleyen gözlerinle kesişse bakışlarım, 

ne martın ne de sekizin önemi kalmaz,

zaman kırılır bir yerden,

zamansız yaşarım seninle sonsuza dek.

iddiasız

küçülürken büyüyenin çekimine kapıldım,

sebepsiz zariftin sen.

iddiasız bir kendilik hali,

öyle bir iddiasızlık ki en büyük iddia sahibi.

kendiliğin kıyısında geziniyorum,

bir gün kavuşacağız.

kendimi bulduğumda seni de bulacağım.

çimkî 

o eksik kalma hissi vardır hep, 

ayırdına varana.

beden yere, ruh göğe ait. 

ruhun vatanı cennet, sürgün yeri dünyadır çünkü.

bölük pörçük

yıkık dökük, daha dün sapasağlam olan duvarlar,

harabeye malzeme, tozu üstünde tuğlalar gene sağlam.

bölük pörçük, güya canlı olan yüreğim,

elimi neresine atsam, tel tel dökülüyor.

hüngür hüngür 

ısıttıkça ısıttın beni,

ve sonunda fokur fokur kaynattın.

kaynadıkça eksildim,

eksildikçe saflaştım.

saflaştıkça yoğunlaştım,

her aşamada terk ettiğim aşırılıklarıma,

hüngür hüngür ağladım.

bitse

erken olmasa da olur,

gecenin geç bir saatinde, 

uykuya daldığımda bitse,

bu derinliği kaybolmuş kabus gibi hayat,

zamansız ve vedasız.

vura vura

hep böyle miydin hayat,

yoksa sadece bana mı gösterdin bu yüzünü?

kırk yaşında öğretmeye başladın,

kafama vura vura acı ve çıplak gerçekleri.

varlık

varlık bende varım,

hiçlik iddiasıyla varım.

sonraki hiçlik için,

şimdi varım.

sarhoş

bir keder bir keder kustu beni,

burnumdan geldi beslendiğim gıda.

acı ve ekşi bir kan yaktı genzimi.

bilinç düzeyinin sürekli yükseldiği,

süregelen bir sarhoşluk sardı beni.

kuyu

daha fazla taşıyamam,

içime kök salıp yeşermiş bu derdi.

anlatınca taşmayacak,

kör bir kuyu lazım bana.

gece karanlığı

bir gece vakti,

sessizlik örtmüş şehrin üstünü.

uyanmamak üzere uykuya dalmak isteyen bir gönül,

hüzün pompalar yorgun düşmüş gözlerine.

isterim

bir yaşam isterim,

kimsesiz bir ıssızlıkta,

doğanın var olup eskimediği,

hiçbir narin yaprağın yitip gitmediği,

rengarenk dört mevsimin yaşandığı,

her mevsime eşit mesafede olup,

her birini aynı anda hissettiğim,

bir hayat isterim,

o diyarlarda benden başka beşerin yaşamadığı. 

ihtiyar

sessiz bir ev içinde bir ihtiyar,

şehir baygın, apartman ölü.

iki oda bir salon birbirini ağırlar.

diline sessizlik çökmüş bir yabancı,

elinde kapı kilidi, başı önünde,

akşam girip, sabah çıkar.

strateji

dedim ya, kürdüm ben,

strateji bilmem,

dümdüz severim.

geceler boyu uykusuz kalır,

gündüzler boyu uyurum,

ve tekrar başa geri dönerim.

dönüşlerim baş döndürür,

hep başladığım yere geri dönerim.

dip teselli 

başka birisiyle de olsa,

seni mutlu görmek beni mutlu etti.

takılmış kalmıştım bozuk bir plak gibi,

kulak tırmalayan cızırtıya dönüşmüştü,

sana dair iç seslerim

nasipsiz 

duygusal olmak anı yoğun yaşatır,

derin düşünmek yarınlarla uğraştırır.

hem duygusal hem de derin olmak,

ne bugünü ne de yarını yaşatır.

mitos 

dönemseldir yeryüzünde fesat çıkaran insanın inancı,

üretken olanın dinine tabidir imanı.

tanrısı kabul eder, bir tek secdesi eksik kalır.

mitos da bir dönemin bilimiydi,

bugün taptığın bilim yarının insanına ancak mit olarak kalır.

meczup 

taburem hazır,

kafamı kazımak için bekliyorum.

meczubun olayım,

biraz de sen idare et beni.

kurtar beni vicdan azabından, 

bir an önce dön geri.

olmaz mı 

beni hasta kabul edip,

aşırılıklarımı böylece hoş görsen,

içimi döktüğüm tek kişi sen olsan,

öyle ki hiç konuşmadan beni anladığını anlasam.

serkeşliğim seninle son bulsa,

rabıtalarda unuttuğumda kendimi uyandırıp beni bana sen buldursan.

olmaz mı?

aynı şey

ikimizde aynı şeyi yapıyoruz,

her zamanki gibi.

benim duygularım şiirde bulur kendini, dize olur.

seninkiler tuvale yansır, resim olur.

sığmaz içimize taşkın heyecanımız, taşar dışarı.

birimiz ressam,

diğerimiz,

şair olur.

şömine 

ıslatmadan eğmeye çalışırken,

kırk yerimden, bir mengenede santim santim kırdılar beni.

ne eskisi gibi olabildim,

ne de yeni halim bir işe yaradı.

ısıtmak için elalemi, ışıltılı bir salonun şöminesinde,

alevler içine atıp cayır cayır yaktılar beni.

mona lisa 

gözlerinde mona lisa'nın resmedildiğini senden gizledim,

sevgiyi dile getirmekte cimriydim, cömert yaşarken.

düşündüğüm kadar cesur değilmişim,

gecenin karanlığında kendimden emin senle sokakları arşınlarken.

yarın 

o köprülerin altından çok sular aktı, gülüşlerimi benden alıp gitti zaman.

günler hep birbirine benzeyecek, ömrü eritti.

dünün farkına bugün vardım, yarını ise ıska geçtim hep. 

endişe

bir emin olabilseydim,

bu yolun sana çıktığına,

yaşadığım ızdırabın bir kaç katına daha talip olurdum.

yandım diye feryad u figan edişim,

hem yanıp hem sensiz kalma endişesinden.

feza

bütün yatırımım bir yereydi,

tutunduğum dal kopunca yerçekimi tutamadı beni.

fezaya savruldum,

düşüşün sonunu beklerken sarhoş oldum.

aradım

gecenin karanlığında aradım seni,

gündüzün aydınlığında kaybetmiştim oysa.

asasız

kalbi burkulmuş,

yeryüzünde asasız dolaşan bir garip dervişim.

ayaklarım sağlam basar toprağa,

yüreğim kendi ağırlığı altında ezilir benim.

yalnızım

kendim gibilerden uzakta,

iliklerime kadar yalnızım.

bilgeler arasında cahil,

cahiller arasında bilgeyim.

havari

sakın sana uzak meselelere iyilik havarisi kesilmen,

ahlaki defolarını gizleme çabası olmasın.

zira insan en çok kendisine kurnazlık yapar,

ahlakına gerekçeler üretmek için.

jîyan 

ji zaroktiya min dest pê kir, 

heya rih spî bune. 

kemı fehmemı, 

min ji vê jîyane tiştek fêm nekir. 

bêhna min dıçiki, 

hêsirê dilê min da sermı, 

ez fetısim. 

fehmki vere bıdmıki, 

bıra bihnamı bı kedera mı be wxeda'ho. 

allah 

çepeçevre kuşattı beni,

ateş, hava, su ve toprak,

ilmek ilmek ördüm,

kelimelerle biçim verdim,

dolduramadı hiçbir şey kalbimi,

allah zikrinden başka.

yüksek

düşler kurdum, 

uzak diyarlarda,

yüksek dağlara.

aradığım olsa olsa,

oradadır diye.

konduramadım sana hiçbir kir ve pisliği,

saf ve temiz kalsa kalsa,

ancak orada kalır diye.

yüreğimi yaktı bu şehir, 

acısı, gözlerimden yaş oldu çıktı.

farkı yok

geçip giden zamanın bir önemi kalmadı,

dün ömrümden bir gün eksiltti,

bugünün ise dünden farkı yok.

gel artık

nerdeysen gel artık,

usandım,

her gün yeniden başka bir hayaline gülümsemekten.

az gittim

bir silindir gibi üstümden geçti zaman,

ışıkları söndü zihnimin,

gözlerim açıkken karanlıklara gömdü beni,

el yordamıyla uz harcadım, az gittim.

gülistan

uzaktı her şeye,

medeniyetten yoksun,

bir dağ başıydı aşkımızın yuvası.

sen yürüyen gülistanımdın,

bulunduğun her yere baharı götüren.

gel

safi bir kalp ile gel benimle,

aynı yolun çamuru var ikimizin üzerinde.

senin gibi bilirim ben de,

yokluk nedir, yorulmak kimdir diye.

gel, bu yolu sonsuza dek yürüyelim seninle.

kostüm

kabahat bende,

göründükleri gibi değillerdi,

ben görmek istediğim kişiliği giydirmiştim onlara.

aşk

gönlüm sana akmış,

ayaklarım da onu takip etmişti.

hepsi bundan ibaret.

kaçamak

gözlerinin hududunda kabul görmem diye,

kaçamak baktım hep sana.

o yüzden gözlerinin rengini bilmem,

sırtın daha tanıdıktır bana.

yanındayken ciddi göründüm,

sen yokken gülümsedim sana.

uzak

bana üflenen ruhun aslından uzak kalmak,

ne büyük özlem!

oysa

nasılsın dedi,

sırf konuşmuş olmak için.

derin bir depresyonda diyemedim.

oysa ikimiz de biliyorduk,

attığım şen kahkahaların,

her şeyin üstünü örtme çabası olduğunu.

iffet

bunca adaletsizliği, ayrımcılığı, ötekileştirmeyi sindirip rahatsız olmayan kişi,

iffetli bir annenin ve namuslu bir babanın evladı olamaz.

vardır mayasında bir pislik,

her pislik ise kendi cinsine temiz görünür.

beklenti

utanır oldum utanmalarımdan,

pişmanım bütün pişmanlıklarımdan.

beklenmedik kapıların açılması gerekmez mi,

sözlerim düğümlenirken boğazımda?

kalbine göre

dört kişi derin bir sessizlik içinde,

her biri kendini yek diğerinde.

tekkenin pir'i hepsini birden izler.

bir feyz iner,

eşit değil ama adil dağılır,

her dervişin kalbine göre.

kırlangıç

yerim kalmadı umut, seni de almak isterdim.

içim yanar, haykırmaya yol bulamam.

gündüz kırlangıçlar konar yüzümün coğrafyasına,

gece hüzün sisi çöker üstüme.

çift

senin için katlandığım zahmet,

yaralarıma merhem imiş.

karanlığa doğan güneş sanarken kendimi,

karanlıkta kalan yönüm senle işaretlenmiş.

yürürken sana,

farkına varmadan kendime doğru gelmişim.

basiret

gönlümden akan hislerin akıntısına yenik düştüm.

çek o keskin bakışlarını üstümden.

kalbime kadar görüyorsun hissine kapıldım.

sarp

ben de baktım aynı yöne seninle,

sen başka, ben başka şey gördüm.

ben sarp coğrafyayım, tutunmak zordur bana,

her çiçek yeşermez burada.

sen sert rüzgarların kadını değilsin,

yaprakların dökülür burada.

birini

herkes sıfırdan başlamak durumunda.

kendi evladına dahi deneyimlerini miras bırakamaz.

acizdir insan.

neredeyse hayattaki bütün eylemi,

karşısına çıkan çift yönlü şeylerden birini tercih etmekten ibaret.

hepsini

sesindeki tını değişti,

neden sana layık olan benden esirgensin ki?

kitap sayfaları gibi okuyorum seni,

niyetini düzelt anlıyorum hepsini.

münacat

yüreği yanık, gözleri yolda, burun direkleri sızlayan yakub'um sanki.

arattın, yolunu gözlettin ve çok özlettin.

ne olur, beni de benzettiğin yakub'un vuslatına erdir ya rabb’i.

hep mi 

kiminin başına güvercin,

kimininkine karga konar.

çekilen çilenin sebebi,

hep mi ahirette ortaya çıkar?

yokluğun

öfke duydum,

çaldı sandım seni hayatımdan.

şimdi ise gözlerim yollarda,

tatsız tuzsuzum yokluğunda.

nostalji

sen,

doksanlara ait bir şarkısın sanki.

hiç eskimeyen,

dinledikçe özlenip hüzünlendiren. 

yunus gibi

bırakıp gittim tekkeyi,

bana da terk pişmanlığı var mıdır?

dönsem bir gün yunus gibi,

ham softalardan bana da sopa var mıdır?

bana mı düştü

herkes benzer süzgeçlerden geçti,

bir bana mı düştü ne yaşadığını anlamak?

aptallar ne düştüğü durumun farkına vardı,

ne de ıskaladılarını anladı.

bu kadar ayık olmak bana mı düştü,

zekiler menfaat peşinde koşacak kadar kurnazken,

bir bana mı düştü akıllı ve ahlaklı olmak?

çile

herkesin derdi kendine ağır ve büyük,

çile sadece bir kelime.

sen bilemezsin neler çektiğimi,

sobanın başında, elinde buharı tütün çayınla,

çetin mi çetin kaç kışı nefesimle ısıttım tek başıma.

hayat

dışarıdaki hayatın sesleri yankılanır boş odamda,

öteki yoksa hayat yok bu yalnızlıkta.

kimlik ile kendilik

kimliğini besleyip hazmettiğin şeyleri ben kustum.

aynı kıbleye yöneliyorsak bizi bir sanma,

kimlik ile kendilik bir olur mu hiç!

lütuf

adam gibi sevmeyi beceremesem de,

seninle  tanıdım, sevmeyi

ve hemen anladım;

katlanması için insanların bu hayata

allah'ın bir lütfu olduğunu.

mardin

bir şehir isterim;

dünyada eşi benzeri olmasın,

ayakların altına serilsin ovası,

gecesi üst örten yorgan olsun,

meltemi şefkatle yüz okşarken

karanlığı delen yıldızları umut olsun.

olamaz

birliğin içindeki ikilik değil mi her şey?

yumuşak ile sert,

sıcak ile soğuk,

kadın ile erkek,

dişil ile eril

tek yönlü olamaz;

yaşanan ızdırabın bir karşılığı olmalı.

damıtır

güneşin batarken gökyüzünde bıraktığı kızıllık,

kurşuni gökyüzünden bardaktan boşalırcasına yağan yağmur,

ve sana dair anılar

hüzün damıtır içime.

çocuk

gittiğim mesafe varmaya yeterdi oysa,

vara vara bir ormana ulaştım.

ıslık çalıp bir şeyler anlatıyordu,

çam ağaçlarının arasından geçen rüzgarlar.

su bol, yemiş hiç yoktu.

kaybolmuştum kırk dört yaşında,

elimden şefkat ile tutacak ebeveyne muhtaç,

ağlamaklı bir çocuktum.

ben miyim

yürüdükçe ereğinden uzaklaşan,

yanlış yerde beklemekten usanan,

dibe vurduğu halde gaflet uykusuna devam eden,

şöyle bir dolanıp tekrar borçlanan,

sadece ben miyim?

ters yön

yolun düştü mü hiç bir bilinmeze?

peki yürüdüğün yollar uzadı mı?

son seferini yapan trenin,

ters yönüne bindirdi mi seni hayat?

yorgun

sen başkasına,

ben senin hayaline sarılıp uyurum.

göz kapaklarım yorgun düşüp,

kendi ağırlığını taşıyamadığında.

tek başına

çok da emin olma,

ayağı kayınca insanın elinden tutanı olmaz.

ıssızlaşıverir etrafı,

anlaşmışcasına herkesin o anda bir işi çıkar.

ve tek başına, ağır çekimde yaşanır acılar.

içine düşülen acınası durumlar,

toplumsallıktan bireyselliğe taşır.

insana kendisine doğru yol aldırır.

doğdu

farkında olmadan özlemini çektiğim bir sessizlik doğdu hayatıma,

beni kendimle buluşturup, parmak uçlarına basıp gitti herkes.

anlam

bilmek bir hiçe dönüştü,

anlamın yakıcılığı yaktı beni bu gece.

sevgiye çıksın

korkum o ki,

bu yolun sonu sevgiye çıksın

ve benim sevgiye ayıracak hiç gücüm kalmadı.

üstelik daha önce sevebildim mi,

ondan da emin değilim. 

varoluşsal

varoluşsal sancılarım tuttu yine,

yükselmek isteyen ruhumun prangalı ayakları.

ızdırabın ağırlığı yaktı yüreğimi,

teselli eder beni bir tek başı dumanlı yüksek dağlar.

kişi

öyle bir fırtınaya yakalandım ki,

darmadağın oldu kendim sandığım kişi.

kül 

yanarım cayır cayır,

kül kalır benden geriye.

ve geçmiştir artık,

şekil değişince dert de değişir.

. 

çırpınan

hırçın dalganın sahile attığı,

kızgın kumlar üstünde çırpınan balık benim.

susanlar

bir tek susanlar bilebilir,

uzun süre susanlar,

susmanın duyulmayan büyük çığlıklar taşıdığını.

denklik

öyle saftım ki seni severken,

bilmezdim aşkın bile sosyolojik denklik aradığını.

asra bedel

ne izdi o öyle bende bıraktığın

yıllar geçti, asra bedel ismini sayıkladığım.

dayatma

ağırlaşan göz kapaklarını taşımak zorlaştı,

kederin ağırlığı derin bir uykuyu dayatıyor yine bana.

kara kış

gündüz eşitler fukarayı diğerleriyle,

gece karanlığı örtünce her şeyin üstünü,

kara kışta açığa çıkar yoksulun gerçekleri.

bilirsin 

eskisi gibi olmamı bekleme benden,

artık biliyorum, görmezlikten gelemem.

bırakıp gitmek zor olsa da, duramam buralarda.

en çok sen bilirsin,

rol yapmam, sadece kendimi oynarım ben.

hüzünlü

umudu bile taşımaktan yorgun düşmüş,

çok şey taşıdı bacakları.

kendi ağırlığım bile fazla der ona adımları.

omuzları düşmüş, yılgın bakışlı.

hüzünlü gözleri konuşmadığını anlatır.

dokunuş

ekort eder beni,

öfke, sevgi, hırs, pişmanlık.

her dokunuş beni bana,

bana tanıtmakmış.

sevgi sözcüğü

tutuktur boğazımdan çıkan cümleler,

hiç anlatamadım kendimi sana ve hiç kimseye.

zihnimde kelime kargaşası, 

her biri dışarı çıkmak için yarış halinde.

ses telleri üstünde tepişmeler, didişmeler,

ağzımdan çıkan sevgi sözcüğü bile,

homurtuya dönüşür.

veda

başka bir coğrafyaya doğmak için,

veda etmiştir güneş.

boyamıştır hüzünlü bir kızıllığa,

yer ile göğün kesişim çizgisini.

nötr 

az ile çoğa sahip olanın,

nötr olduğu tek yer kalbin kavrama kabiliyetidir.

azar azar

acılardan geçerken azar azar eksilirsin,

bir zaman sonra eksile eksile görünmez olur suretin.

ve ne varlığı ne de yokluğu fark eder olur acıların. 

parmaklar

allah'ın ipek saçlara bahşedip yüklediği sevgiye,

dokunamadı parmaklarım.

serap

sen özleminin kıyısında,

kendimden geçip serabına tutundum.

tahir elçi

kavruktu teni, aynı coğrafyanın bahtı gibi.

cesurdu, ataları gibi.

yine günlerden bir gün,

bütün kutsalları hedef aldı kurşunlar.

tahir'i vurup,

dört ayaklı kara taşlı minarede durdular. 

sana

sana benzemeyen gül gül olarak kabul görmez oldu,

bütün çiçekler birbirine benzeşti, 

gülün dikeni bile özlenen güzellik oldu.

aynı 

köreltir duyguları, öteden beri süre gelen acılar.

ve bir zaman sonra aynileşir,

varlığıyla yokluğu her şeyin.

rüzgarlar

yazıp bırakır mısın bana dair duygularını,

kuş uçmaz kervan geçmez bir dağın tepesine?

sadece rüzgarlar okusun bana söylemediğin her şeyi.

çünkü

hani o gidişin vardı ya,

beni de alıp götürmüştü beraberinde.

ve bir daha kendime gelemedim.

çünkü yarısı sende kalmıştı benliğimin.

bütün

oysa bütün her şey,

bir sarkaç ile açıklanabilir.

insanın doyumsuz arzuları ilerleme sağlar,

vicdanı ise ilerlemeyi disipline eder.

güneşim

limansız bir okyanusun kıyısında beklerim gemileri.

benden habersiz, kıyıları hep hırpalar dalgalar.

okyanusun içinden doğup,

hep karada batar güneşim.

retorik

hakikat bilgisi retorikten ibaret,

sen lal olmuş yaşayan sufiye dikkat et.

bozma hiç

dur öyle bozma hiç,

uzun uzun bakayım sana. 

sakın gülümseme,

derin gamzelerin başımı döndürür sonra.

kadeh

karmakarışık duygu dünyam,

kadeh kadeh keder içtim bugün yine.

kafam çakır keyif dertten,

puro dumanı odayı kendine boğdu.

her şey yerli yerinde,

rahmetin sağanak yağışı için.

çarmıh

üç bilge arasında çarmıha gerilmiş bir beden,

uzaydaki kara delikler kadar derin bir kalp,

kendi etrafında dönen yakıcı güneş gibi bir zeka,

ve ısındıkça genleşen, soğuyunca daralan bir ruh.