Öğrenme uçsuz bucaksız ve sonu gelmeyen bir faaliyet. Doğduğumuz andan itibaren hayatta kalmak için gerçekleştirirken biraz daha büyüdüğümüzde aile içerisinde ve daha sonrasında okul ve çevrede kendiliğinden gelişiyor. Aynı zamanda aile, okul ve çevre beslendiğimiz bir kaynak haline geliyor. Sürekli devam eden öğrenme gereksinimi en uzun soluğu okulda alıyor diyebiliriz. Minicik sıralarda başladığımız bu yolculuk üniversitenin büyük sınıflarında son buluyor. O zamana kadar alınan kurslar, geliştirilen hobiler, denenen alanlar, yapılan araştırmalar, dersler, ödevler, sınavlar, notlar hepsi bir bir destek oluyor bu serüvene.
Her zaman güllük gülistanlık olmuyor tabii. Her öğrenmenin kendine göre bir zorluğu var. Artık genç yaşlarımızdayken birçoğumuz zannediyoruz ki bu öğrendiğimiz şeyler, en azından emek harcadığımız konular bizim için, en azından yıllardır okuduğumuz bölüm için yeterli. Ne yazık ki artık bu pek mümkün olan bir şey değil. Eskiden olsa belki daha çok şansımız olabilirdi fakat şu an elimizde olan tek şeyde, yani 'bugün' de bu gerçeği göz ardı edemeyiz.
Birçoğumuz hayal kırıklığına uğruyoruz, geçim sıkıntısı, gelecek kaygısı içinde savrulup duruyor düşüncelerimiz. Kapılar yüzümüze kapanıyor devamlı, öğrendiklerimiz yetmiyor, yaptıklarımız sıradan ve önemsiz görünüyor. ‘Yeni ne yapabilirim?’ diyoruz ‘elimden ne gelir?’.
Anlamadığımız, ilgimizi çekmeyen alanlarda buluyoruz kendimizi zorunluluk gibi.
Evet ne demiştik? Öğrenme...
Hala öğreniyoruz farkındaysanız, hayatın acı taraflarından birini belki de. En başında olduğu gibi yine hayatta kalmak için öğreniyoruz. Yaşamımızın bu yönde şekil değiştirdiği gibi yolumuzu bulduğumuz, her birimizin istediği alanlarda istediği işleri yapabildiği zamanları umuyoruz.
Yorum Bırakın