Şimdi bir duvarsın
çatlaklarının arasında baharın gölgesi
boşluksun.
Gözlerinin gün batımlarında bir çizgidesin
bir role bürünemeden
öylece dans ediyorsun dansın acıtmasın canını
-içinde kimliksiz baharın kıpırtısı-
Koşamıyorsun
Duramıyorsun
Dönüşün sadece kendine olduğunu bildiğin halde gölgelere sığınıyorsun
Bir duasın dinlerin ayrıştıramadığı
Tapınaklarda ve menzillerde
uzun süredir aradığın güneş hangi tanrının yüzünde
hangi canlının
kırışık suratlarda ve caddelerde
yarım adımlarda
melodika çalan o çocuğun bakışında mı?
Kendi kendinesin.
Kitaplarda aradım seni ufuklarda, gülüşlerde , gürültüde , sardunya dalında ,zeytin ağacında.
Çatlaklarımdan bahar sızıyordu .
Beyza Çancı
Yorum Bırakın