İnsanı yaptığı herhangi bir işe bağlayan, aralarındaki bağı kuvvetlendirerek ondan kopamaz hale getiren en önemli faktörlerden biri emektir, değil mi?.. Buna muadil olarak işe duyduğu tutkuyu, işten aldığı, alacağı karşılığı da sayabiliriz belki...

Sevginin "emek" olarak tarif edilmesi ne kadar yeterli bilmem, ama emek verdikten sonra bu sevginin kopmaz bağlarla örüldüğü muhakkak. İnsanın çocuğuna duyduğu karşılıksız denen sevgide de herhalde birinci etken bu, hatta bir çiçeği her gün sulasa, onun için bile sarfettiği çaba daha bir bağlar, sıkı sıkıya sarar kollarını insanın çiçeğe...

Bu kadar kez "insan" dedik. Tesadüf değil elbette. İnsanca yaşam, insanî koşullarda güne uyanıp, işine gidip gelerek hayatını hem iyi şartlarda hem keyifle idame ettirmek, ne kadar da zor şu zamanda bile, öyle değil mi? Sol düşüncenin, sendikal hareketlerin kazanımlarını yadsımak için sanırım en hafif tabirlerle art niyetli olmak ya da eksik çıkarımlar yapıyor olmak lazım... Çalışma saatleri, tatil düzenlemeleri, iş koşulları, güvenlik... Bunlar tamamen değilse bile epeyce bir oranda bu mücadelelerin sonunda mevcut şartlara taşınabildi.

"İnandığımız tek kutsallık emeğin gücüdür." diyen Lenin'in önderliğinde gelişen devrim, öncesinde işi oraya getiren dalga, sonrasında dünyayı eline alamasa da şöyle bir kuvvetle çekiştiren haraket, gerçekten bu "emeğin gücü" olmasaydı başarabilir miydi bunu, o inanmışlık emek vermekten başka hangi pratik gerçekle gelebilirdi?..