Geçenlerde Jack London'ın Ateş Yakmak kitabını okurken zihnimde Into the Wild filminin döndüğünü fark ettim. Bazı kitaplar bazı filmleri hatırlatır. Evet. Fakat hikayeleri aynı olmasa bile mi? Hikayeleri aynı olmasa bile. Ya da zamanları aynı olmasa bile mi? Zamanları aynı olmasa bile. Ateşi yakamadığı için ölen adam, nehiri geçemediği için ölen adamla karşılaşır. Belki sonsuz bir konuşmanın ilk perdesidir bu.

Nehiri geçemeyen adam sorar: "Nedir seni buraya getiren?" 

Cevap verir ateşi yakamayan adam: "Kendi benliğimle yüzleşmek ve ateşi yakmak."

Biri açlıktan diğeriyse donarak öldü. 

Geride bırakılan hayatı hiç düşünmeksizin, kalabalıklardan uzakta, buzulların sessizliğinde yaşam mücadelesi vermeyi istemenin nesi ahmakça? 

Ateşi yakamayan adam sorar: "Peki seni buraya getiren nedir öyleyse?"

Nehiri geçemeyen adam: "Unutmak, kaçmak, hayatımın anlamı olduğunu hatırlamak."

Biri açlıktan diğeriyse donarak öldü.

Filmi izledikten hemen sonra neler hissettiğimi çok iyi hatırlıyorum. Bende derin izler bırakmıştı. Gözyaşlarıyla ıslanmış bir kararlılık haliyle and içiyordum. Çocuksu buluyorum şimdi bu düşünceleri. Oysa böyle düşünmek asıl ahmakça olandı. 

Kitabı okuduktan hemen sonra hissettiklerim ise farklıydı. Sanki daha önce tanışmış gibiydim ateşi yakamayan adamla. Ne düşündüğünü önceden tahmin ediyor ve onunla konuşuyordum. İşte asıl ahmakça olan buydu.

Biz üç ahmak saatlerce konuşup durduk. Bu arada kendimi tanıtmayı unuttum. Ben ayrık otu. Memnun oldum. Ne diyordum... Üçümüz konuşaduralım siz de isterseniz hikayelerimize bir göz atın.

Into the Wild.

Ateş Yakmak.

Paslı Meyveler. (henüz ulaşılabilir değil)

bütün ayrık otlarına...