merhaba.

uzun zamandır buraya yazı yazmıyordum. bugün ise en sevdiğim şarkılar eşliğinde size bu satırları yazıyorum. neyden bahsetmem gerektiğini bilmiyorum. mitolojik bir iki kelime mi yazsam, size bilgilerimi mi aktarsam yoksa kimseye bahsedemediğim hislerimden mi bahsetsem? o kadar uzun zamandır sık konuşmuyorum ki galiba konuşmak ve yazmak yetimi kaybettim. 

size bu hissi nasıl tarif edebilirim bilmiyorum ama anlatmayı deneyeceğim. bir süredir zaman nasıl akıp gidiyor anlamıyorum. uyandığım andan uyuduğum ana kadar ne yaşıyorum inanın sorsanız anlatamam bile. sadece net hatırladığım tek şey, geceleri göğsüme oturan ağırlık. orada öyle bir yük var ki sanki koşarak kaçsam veya bir tepede çığlık atsam sesim kısılana kadar ancak atacağım gibi. 

bir insanı en güzel yaşında yaşarken mahvetmenin yolu, tutulmayacak vaatler sunulmasıymış. bunu o kadar güzel öğrendim ki bu sene.

sırf ben üzülüyor, uçurumdan aşağı hızlıca düşmekteyim diye bu hayat durmayacak. bunu bilerek her sabah kalkıp görevlerimi yapmaya devam ediyorum lâkin geceleri o kadar zor geçiyor ki. oysa ki ben ne umut dolu ne hayaller ile kendini büyütmüş gencecik bir kadındım. şimdi ise ruhu yorgun ve yaralı bir savaşçı gibi hissediyorum kendimi. son beş sene, sadece savaşmak ile geçti. sevilmek ve sevmek için savaş, değer görmek için savaş, iyi bir gelecek için savaş. galiba bünyem daha fazlasını kaldıramıyor. meydanda diz çöktüm. geri kalkacağımdan emin olabilirsiniz, zamanını bilmiyorum.

acı, insanı olgunlaştırıyor. bilinçli bir zihin ise bu acıya bir başına mahkum. 

sizi duymayan birine konuşmak tilkinin mağarasına girmek gibidir. buraya girerseniz ya aklınızdan olursunuz yada malınızdan. bunu unutmamak gerekiyor.

ve size acıyı sunan insanlar şu an gayet normal bir şekilde hayatına devam ediyorlar, gelecekte de zihinlerini yaptıkları şey kurcalamayacak. hatta muhtemelen yetmiş iki saat içinde unutulacaksınız. hiçbir insan sizin gençliğinizden ve akıl sağlığınızdan önemli değil. 

şimdi acı, beynimde bir kurşun ve en büyük ceza bana. nasıl atacağım içimden bilmiyorum. yolumu o kadar kaybettim ki, size anlatamam. buralara da yazamam. öyle bir deneyim ki bu, yaşanmadan anlaşılmaz dedikleri türden. bedenim acı ile savruluyor adeta ama dışarıdan baksanız gülen ve oynayan hayatına öylece devam eden bir kadınım işte.

bir yakını aniden kaybetmek, bir daha gelmeyeceğini bilmek o kadar insan benliğini sömüren bir durum ki.

kişi kalbi durmadan da dünyadan ayrılabilirmiş gerçekten. 

kimse için yapmaz demeyin, yapacaklardır. güvendiğiniz dağ sizi çığ ile altında bıracaktır. ellerim göğe uzansa bile henüz değemedi güneşin ışığına. tek bildiğim annemi ve babamı, eski benliğimi çok özlediğim. geri kavuşur muyum o benliğime bilmiyorum ama  umudumdur ki savaş alanı gibi hissettirmeyen bir güvenli bölgeye koşacağım. hafifçe esen rüzgar yüzümü severken keyifli bisiklet gezileri yapacağım. bir göl kenarında sandalyemi kurup uzun uzun soluklanacağım. yüzümü her daim güneşe çevireceğim. 

çok bahsedemiyorum şimdilik. şu kadar kelamı yazabilmek bile benim için büyük bir adım. toparlayacağım. yüreğimin ve zihnimin kaybolmuş hisseden her yanını şifalandıracağım. buna emin olabilirsiniz.

-tomris.