Nefessiz kaldı açık olsa da pencereler

Bacaklarında sızı, düşüktü omuzları

Göğsü yangın yeri 

Yanıyor cayır cayır

 

Çocukluk özlemi düşüyor içine

Umarsızca koştururdu bomboş sokaklarda

Hissettikleri yer değiştirir

Bazen hissettikleri şeyler değişirdi.

 

Bir Haziran akşamı, yaz yağmurları altında

Demirden kirpik, kilden gözyaşları

İnci taneleri kadar zarif ruhunda

Bağırdı, bağrında türküleri.

 

Dolaşalım bu gezegende nefes almadan.

İnan bana zehrem, duymayacak kimseler.

Doğacak çocukların ahında 

Merceklenecek tane tane gerçeklik.

 

Bir noktadan daha çok ve aynı noktadan daha eksik

Yüzyıllar boyunca sürecek bu türkü

Yankıların ulaşacak dağlara

Ancak bambaşka sesler öldürecek seni.

 

Kadife bir döngüye katılacak bütün hikayeler.

Mutlu olmayacak pek.

Çünkü mutlu şiir okunmaz zehrem.

Toprak olacaksın bilinmez bir anda.

Sen çok mutlu bir şiir olarak öleceksin.

Kimseler okumak istemez seni benden başka.

 

Yeraltında devam edecek yarım kalan mücadelen.

Sesin yankılardan arınıp 

Can yakan bir manifestoya dönüşecek.

Haydi tut nefesini sonsuzluğa.