Toprağı öpüyordu yağmur

Çocukların çığlıkları, çocukluğumun çığlıklarına karışıyordu

Kirlenmişti politika bir atom bombasıyla

Son kalan panda yavrusunu korumak ile

Savaşa karşı durmak mıydı aynı cephede olmak?

Duvarı yıkık evin mutfağında 

Ölü bedenler, çığlıklar…

ocağın üstünde kaynamaya devam eden çorba

beyaz bir kuş görmek için dikiyorum gözlerimi

kandan, çığlıklardan, sahipsiz seslerden,

gökyüzüne.

fakat zehrem

bir sinema salonundayım sanki

kapkaranlık bu gökyüzü

üstelik beyaz güvercinler 

toprağı öpen yağmurun alltında

titrek küçük bedenleriyle

aldıkları son nefeste bile direnen

çocuklar, çocukluğum.

Bombalar sevimsizleştiriyor dünyayı

Ölüyor yavaş yavaş 

Bir ağaç tek başına devrimler yaratırken

Bir ağaç şimdi devriliyor yaratıklar tarafından

Hiçbir kale insanlık kadar devrilemez değildi

İblisin tahtı iblisten çalındı.

Anaların ahında

Yükselsin bu şiir.

Zehrem, sen hiç doğma.

Terk edilmeyi talep ediyor bu dünya.