Hava bu gece eksi 3 derece. Yagmur, fırtına, soğuk ve yüksek rakım. Çok uzaklardan gelen ve bu köye bir türlü alışamayan öğretmen, bu gece kendini güçsüz korkmuş ve yalnız hissediyor. Sobadan kırılıp yanan, yandıkça ısı ve güven veren, seslerin dışında bu küçük oda ve yalnızlık bütün hayatının sanki hep böyle geçeceği öngörüsü canını sıkıyordu.. Kafasından hızlıca geçen düşünce karmaşası aslında onun için iyi, çünkü odunlarının bittiği gerçeği bilinçaltına yerleşmezse birazdan uyuyup günü tamamlayabilecekti.. Bir sigara yakıp öğrencilerinin büyüyünce Megapol kentlerde iyi bir kariyere sahip olmalarını hayal etti. Ama hayır beyni artık komut vermeye başlamıştı. "Ahmet Hoca odun bitti ne yapacaksın?" üniversitedeyken sevgilisiyle soğuk evde kıyafetle uyuyup birbirlerine sıkıca sarılmaları hissiyatı çöreklendi libidosuna. Yok yok kafam susmuyor. Tamam anladık sorumlu hassas beyin. "Ne yapayım bugün odun almayı unuttum." dese de hiçbir şey değişmedi. Yarım saat sonra sobanın ısısı ivmesini kaybetti. Soğuğu iliklerine kadar hissetti. Grip, zatürre, donarak ölmek herşeyi hesapladı, korkuyordu.. Küçük bakımsız ve dağınık odasını gözlemlemeye başladı. "Kıyafetleri mi yaksam?" gözü bir an elli kitaplık kütüphanesine takıldı. Hayır dedi. ölürüm de kitaplarımı yakmam. Beş dakika içinde beyni yoğun bir baskı kurdu. Bu kitapların isimlerini bir kağıda yazıp bir gece hepsini yakmak seçeneğini zor da olsa kabul etti. Ateş harlandı. Isı samimiyet kurdu kemiklerle. Hocamız ısındı. Vcdan azabı ve utanç duygularıyla girdi yatağa...