Her iyilik karşılıklı mıdır? Yaptığınız iyilikleri düşünün. Aç bir insanı doyurduğunuzda, küçük bir çocuğu eğlendirdiğinizde, yalnız bir insanı ziyaret ettiğinizde yüzlerindeki gülümsemeyi, gözlerindeki minnettarlığı hatırlayın. Nasıl hissetmiştiniz? Dolaylı yoldan da olsa yaptığımız her iyilik bize farklı yollardan yarar sağlıyor. Peki kendimizi iyi hissetmek için mi iyilik yaparız yoksa vicdanımızın etkisiyle mi? İnsanlığın bencilliğini düşününce cevabın basit olduğunu düşünüyorum. İnsanlar bencildir çünkü hep daha fazlasını isterler. Başkalarının parasına, mutluluğuna özenirler fakat oldukları durum için şükretmezler. Hatta çoğunluğu özendikleri kişiler kadar çalışmazlar bile. Kendimi de dahil ediyorum. Uzun bir ömür, uzun bir ilişki, çok para isteriz. Hiç az ya da kısa bir şey istediğimiz olur mu? Tabi bazı istediklerimizin miktarı değişebilir. Mesela sevdiğimiz, çok özlediğimiz biriyle vakit geçirirken an çok kısa gelir ya da önemli bir sunumdayken an çok uzun gelir Aslında çoğu zaman hissettiğimiz gibi değildir. Çünkü zaman çok hızlı geçiyor, an çabucak yaşanıp bitiyor. Mahkumlar da aynı şeyi söyler mi acaba diye merak ediyorum. Bu konuyu ileri bir tarihe erteleyip anı yaşamaya odaklanıyorum.

Hayalimdekinden bile daha iyi olan okulumda stadyuma bakan bir bankta oturuyorum ve bu satırları yazıyorum. Hayat koşuşturmasında yaşayamadığım anı yaşamaya çalışıyorum. O kadar uzağım ki nasıl yapacağımı bilmiyorum. Duyu organlarımı kullanmakla başlıyorum işe. Ayakkabılarımı çıkarıp güneş vurunca yemyeşil gözüken çimenlere basıyorum. Rüzgardan sağa sola savrulan otlara dokunuyorum. Ne kadar uzun süredir doğayla baş başa kalmadığımı düşünüyorum. Stadyumun içinde spor yapanları izliyorum. Koşan kıza imrenerek bakıyorum. Ne kadar uzun süredir spor yapmadığımın farkına varıyorum. Kış olmasına rağmen havanın güzelliği karşısında nutkum tutuluyor. Daha geçen hafta soğuklardan dolayı hasta olmuştum. Rahat nefes alabildiğim için şükrediyorum. Etrafımda arkadaşlarıyla, aileleriyle sohbet edenleri duyuyorum. Uçan kuşların, kargaların; geçen uçakların, arabaların seslerini duyuyorum. Aslında gündelik hayatta duyduğum şahit olduğum her şeyin farkına varıyorum. Dertlerim önemini yitiriyor. Sağlığıma şükrediyorum. Uğruna üzülebileceğim notlarım olduğu için şükrediyorum. Yıkamak zorunda olduğum çamaşır ve bulaşıklar için şükrediyorum. Aramın bozuk olduğu insanlar hayatta olduğu için şükrediyorum. En çok da tüm dert saydıklarımı düzeltebilecek hayatım ve umudum olduğu için şükrediyorum.