Hedeflerimi yazdığım kağıda denk geldim odamı toplarken. Sürekli yeni hedefler koyup onlar için uğraşırken iki yıl önceki hedeflerimin hepsini tamamladığımı fark edememişim. Aslında hayalimdeki hayatı yaşıyormuşum. O zaman neden hala bu kendime bu kadar uzağım? Eskiden olduğum insanı çok özlüyorum. Kilolu olmayan akademik hayatı gayet iyi olan kız arkadaşlara sahip, her hafta mental olarak çökmeyen o kızı çok özlüyorum. Sıra sıra ilerleyecek olursak; olduğum bedeni sevmiyorum. Yemeği azaltamıyorum, spor yapamıyorum. Tüm bunların sebebinin başkalarının bedenime izinsiz dokunması olduğunu düşünüyorum. Açıkçası kelimelerle ifade etmekte zorlanıyorum. Özellikle on sekiz yaşındaki ben fiziğine, giyimine, derslerine, eğlencesine, mutluluğuna önem verirdi. Şimdiki hayat standartlarının eski benden daha iyi olmasına rağmen saydıklarımın hiçbirine sahip değilim. İmkan olmasa yapmamak için bir sebep olurdu fakat imkanım da var. Neyin eksik olduğunu bulamıyorum. Çevremden de yardım alamıyorum. Büyüdükçe herkes kendi hayatının telaşına kendisini o kadar kaptırıyor ki çevremizdeki insanlar ne halde nasıllar diye bakmayı unutuyor.