Bu inceleme yazısı AllegroExpress Genel Koordinatörü ve yazarlarından Onur Gezici tarafından yazılmış olup, 06.05.2025 tarihinde yayına alınmıştır. 

 Modern Türk alternatif sahnesinin duygu yüklü seslerinden biri olan Seda Eylül Tansık, müzik kariyerine güçlü adımlarla ilerleyen, derinlikli bir söz yazarı ve yorumcu. Yolu mainstream popun parlak ışıklarından çok, samimi ve sade duyguların izinden geçen Tansık, 7 Haziran 2024 tarihinde yayımladığı "Unutmaya İki Kala" adlı şarkısıyla bu çizgisini bir adım daha ileri taşıyor. Şarkı; hüznü, hatırlamanın sancısını ve unutmanın kıyısında durmayı, yalın ama etkili bir anlatımla dinleyiciye aktarıyor. 

Şarkının Duygusal Evreni

 "Unutmaya İki Kala", ismiyle bile insanın içine oturan bir şarkı. Daha ilk kelimede bile bir “geç kalmışlık” hissi sarıyor etrafı. Eylül, şarkıda aşkın ardında kalan izleri taşırken, bir yandan da "unutmak" fiilinin zorluğunu, bazen ne kadar istesek de bazı anların hafızamızda yaşamaya devam ettiğini anlatıyor.

 Sözler oldukça sade, ama bu sadelik taşıdığı yükü azaltmıyor. Tam tersine, her cümle sanki büyük bir sessizliğin içinden fısıldanıyor. Sözlerin çoğu doğrudan ama mecazlarla bezenmiş değil; bu da anlatımın etkileyiciliğini artırıyor çünkü dinleyiciye yorum alanı açıyor. Kimi zaman bir "elveda" gibi, kimi zaman ise "belki döner" umudunu içinde barındıran cümleler, tam da duygusal karmaşanın ortasına düşüyor.

Müzikal Yapı ve Prodüksiyon Detayları

Yazımın başından beri en çok dikkat çektiğim nokta, şarkının en çarpıcı yanı, sade ama incelikli düzenlemesi. Bunun üzerinde bu kadar fazla durmamın elbette bir sebebi var :)  minimalist bir alt yapıyla inşa edilen Unutmaya İki Kala, duygulara alan tanıyan bir kompozisyon yapısına sahip. Şarkının prodüksiyonu doğrudan Seda Eylül Tansık’a ait, bu da parçanın ne kadar kişisel olduğunu gösteriyor. Bu noktada Eylül'ün eşsiz sesi ile birlikte ne kadar iyi bir müzisyen olduğunu da görüyoruz.  Vokal kayıtları Gürkan Kömürcü tarafından yapılmış ve şarkının mix & mastering işlemleri ise deneyimli isim Olcay Demirci imzası taşıyor.

 Enstrümantasyon kısmında ise özellikle Yalçın Yakın’ın gitarları ön plana çıkıyor. Akustik ve elektrik tonların dengesi, parçaya hem duygusal derinlik hem de narin bir dokunuş kazandırıyor. Yaylılar ise adeta bir iç çekiş gibi aralara serpiştirilmiş; şarkının en yalnız anlarına dahi bir sinematografik boyut ekliyor. Bu yaylı düzenlemelerin bizzat Tansık’a ait olması, parçanın duygusal yükünün ne kadar otantik olduğunu da kanıtlıyor.

Vokal Performansı: Fısıltının Gücü

 Seda Eylül Tansık’ın sesi, şarkının en büyük taşıyıcısı. Ne bir çığlık atıyor ne de dramatize ediyor. Daha çok, içine atılmış bir duygunun dışarıya sızma hâli gibi. Vokaldeki yumuşaklık ve kırılganlık, şarkının genel atmosferiyle kusursuz bir uyum içinde. Özellikle nakarat bölümlerinde sesin incelmesi, duygunun yükselmesini sağlıyor ama hiçbir zaman abartıya kaçmadan. 

Anlatının Zamansızlığı

 Şarkının başarısı sadece duyguyu iyi aktarmasında değil; aynı zamanda Unutmaya İki Kala’nın çok evrensel bir duyguyu — vedalaşamamayı — anlatmasında yatıyor. Bu yüzden şarkı, sadece bir aşkın ardından değil, bir arkadaşlığı, bir şehri, bir dönemi, hatta eski bir "kendini" arkada bırakma çabasına da eşlik edebilir. Bu çok katmanlı anlatım, şarkıyı dinleyenin kendi hikâyesine yerleştirmesini mümkün kılıyor.

 Eylül, Türkiye’de son dönemde öne çıkan bağımsız kadın müzisyenler kuşağının dikkat çeken üyelerinden. Kendi müziğini kendi yazan, düzenleyen ve üreten bir sanatçı olarak, her yeni şarkısıyla biraz daha içe dönük ama bir o kadar da evrensel bir ses kuruyor. Sosyal medya üzerinden yaptığı paylaşımlarda da şarkılarını kişisel kırılma anlarına dayandırdığını görmek mümkün. Bu samimiyet, onun müziğinin hem güvenilir hem de sarsıcı olmasını sağlıyor.

Sonuç: Unutmak Zor, Anlatmak Daha da Zor

 "Unutmaya İki Kala", ismiyle, sözleriyle ve düzenlemesiyle Seda Eylül Tansık’ın bugüne dek yayımladığı en etkileyici çalışmalardan biri (Hepsi öyle bu arada kızmasın bana şimdi :)) Unutmanın birden bire olmadığını, her hatırlamanın içinde biraz daha kanadığımızı, ama yine de bir şekilde devam etmek zorunda olduğumuzu anlatıyor.

Sessiz bir çığlık gibi yankılanan bu şarkı, dinleyeni sadece hüzne değil, aynı zamanda kabule de davet ediyor....