Aynaya bakarken

önce

sesini düzeltiyorsun,

sonra bakışlarını

Bir başkasının kusursuz yüzü olabilmek için,

Kendini eksik bırakıyorsun her sabah,

Yarıma ramak kala.

Kalanın kendine benzemediğini görüyorsun 

Gülümsemeyi ezberliyorsun,

Bir hayal öne geçmeye yarıyor bu. 

Gözlerini eğiyorsun

Yaşamın süslü ve renkli bilinsin istiyorsun 

Oysa içinde fırtınalar çıplak geziyor,

Sevilirken öldürülen o kadın konuşuyor ağzında. 

Kökün papatya

Narin, zararsız ve seçici,

Tanrıların sahte gözyaşları oluyorsun. 

Ama gövden gül gibi duruyor aynalarda;

Herkesin roza gallicası, 

Savruk ve tutkulu, 

Dokunmaya cesaret edilmeyecek kadar aciz. 

Kendi gölgeni yenemediğin yerde

Başkalarının ışığında kambur oluyorsun.

Sesini yumuşatıyor, kelimelerini cilalıyorsun;

Anlatma değil, gizleme derdindesin artık.

Çünkü bu çağda dürüstlük çıplak kalmak demek.

Ve sen üşümekten çok utanmaktan korkuyorsun.

Kökün papatya kalsın

gövden gül olmak zorunda değil.

Yalnızca olduğun çiçek ol yeter

Solsan da, hakikat kalırsın.