İki kanadı kırılmış bir kuş misali senin kapının önüne düşmüştüm. Sen o kadar vicdanlıydın ki hiç düşünmeden kapıyı açıp beni içeri almıştın. Yumuşacık avuçlarının arasındayken bütün acılarımı unutmuşum. Avuçlarının içine cam bilyeler döker gibi acıları ve yaralarımı dökmüştüm. 

Çırılçıplaktım acizdim senin karşısında. Sen acizliğimi kullanmayacak kadar büyük bir karakter, asil bir ruhtun. Sardın sarmaladın beni. Önce yaralarımı iyileştirmeye başladın. Sonra giydirdim beni en güzel duygularla. 

Korkağın biriydim. Bir tek senin yanında korkmuyordum. Aslında yapayalnız ve kimsesizdim.  Hayatımda ilk defa kendimi yalnız hissetmiyordum. Hayatımda ilk defa kendimi kimsesiz hissetmiyordum. Çünkü sen benim dünyamdın.  Sana bir toz zerresi konsa benim kalbim kanardı.

Konuşacak çok sözüm yok. Yazacak çok cümlem var. Yaşadıklarımdan değil hissettiklerimden ibaretim.  Benim her yolum sana çıkar. Ama adım atacak cesaretim yok. 

Sen çok güzelsin.  Sen çok cesursun. Sen çok iyi bir insansın.  Senin iyi bir eğitimin vardı.  

Ben ise kocaman bir hiçtim.  Hiç tercihte bulunamadım.  Hep mecbur kaldım!

Hep sana koşup gelmek istiyordum...

Ama korkuyordum seni kaybetmekten....

Hep sana koşup gelmek istiyordum ...

Ama bazen en yakın yollar, aşılması en imkânsız yollar oluyordu...