Ben sana öfkelendiğimde bile kendime kızarım. Bazen bir şarkıda, bazen bir şiirin dizesinde buluşuruz. Her zaman konuşmaya gerek yok. 

Yan yana dursak bile yeter. Gerçek sevgi hissedebilmektir. Ruhumun en derininden gelen saf sevgi, akacak kalbine.  Sevgiye neden sorulmaz. Saf sevgi; bir insanı güçlü ve zayıf yanlarıyla kabullenmektir.

Uykusuzluğum nedeni fevriliğim ve sonrasında gelen pişmanlık seli. Ansızın elim telefona gider. Seni ararım. Bu benim fevriliğimdir. Sonrasında hep bir pişmanlık beni esir alır.  " Keşke aramasaydım!" Ama gel gör ki kendime engel olamam! 

Sen benim en güzel pişmanlığımsım.

Belki de bu tavırlarımlarımla kendimi senin gözünde değersizleştirdim. Hemde gönlünün en güzel yerinde olmak isterken. Ben "taktik" bilmem.  Sevmem. Beyaz boş bir kağıt gibi uzatırım kalbimi ellerine. İster en güzel cümleleri yaz.  İstersen yırt at! Bu kalp senindir...

Gözlerim doldu. Ağlamamak için kendimi zor tuttum.  Sakladım dolan gözlerimi.  Belkide bu satırlar kağıdın üzerinde kuruyan gözyaşlarımdır. 

Sen benim en güçlü yanım... En zayıf noktamsım...