bir şiir hiç böyle başlar mı diyorsun

biliyorum 

başlar işte 

bırak dokunma 

anla

korkuyorum anne

ağlayamamaktan 

konuşamamaktan

bir daha gözlerine bakarak

anlatamamaktan derdimi

korkuyorum

mesela 

ilk gördüğüm düşü unutmaktan

kendimi hiç bulmadığımı anlamaktan

bir sokak kaldırımında 

hayatımın nasıl da su gibi akıp geçtiğini

fark etmekten 

korkuyorum

sen avutmayı bilmezsin anne

teselli etmeyi

güzel söyler söyleyip geçecek demeyi

bak her şey iyi olacak demeyi

bilmezsin

sen yalan söyleyemez misin anne 

yoksa 

sen umut etmeyi mi bilmezsin

ben şimdi

o geçmişte kalan

büyük büyük camiilerin 

kapısı önünde yalvarıyorum 

ben şimdi 

kaç insanın yana yakıla şikayetçi olduğu bu hayattan

gurur duyuyorum

içimde bir şeyler var

ne olduğunu bilmiyorum 

tanıyacak kadar büyüyemedim henüz

ilk taşınmam

ilk işim

ilk maaşım

ilk kazam

ilk aşkım

ilk hatam

en büyük hatam

ben hepsinde büyüdüm sandım

boyum göklere yetişti sandım

kafamı biraz daha kaldırırsam

bulutlar parçalanacak saçlarımda sandım

şimdi anlıyorum işte

ben kum tanesi eder miyim 

anne

inan bilmiyorum