YAŞAYAN BİRİNİN AKLINDA ÖLÜMÜN FİZİKSEL İMKANSIZLIĞI (DAMİAN HİRST-HEYKEL İSMİ)

Kırıcı ve düşüncesiz olmak. Düşüncesiz olmaktan daha da korkuncu düşündüğünü sanarak düşüncesiz olmak. Ölümden bahsetmek içimize bir korku salar, öylesine gerçek ve öylesine de zihnimizde fiziksel bir imkansızlıktır. Ölümü korkunç yapan şey nedir diye düşünürüz. Pişmanlıklar. Yaptığımız veya yapmadığımız şeylerin pişmanlıkları. Ertelediklerimiz. Bunları düşünür, ölülerin ardından tarifsiz bir pişmanlık ve özlem duyarız fakat bu bile bize yetmez ölümü farkederekyaşamamız için. Şimdi buraya pişmanlık duyarsınız, sevdiklerinize sarılın yazmayacağım. Çünkü etkilenseniz bile sadece bir kez sarılacaksınız. Sonrasında ne mi olacak? Aynı günler tekrarlanmaya devam edecek. Ruhlarımızdan arındırılmış tek komutla çalışan ve sevdiklerimizi dahi kırmaktan korkmayan insanlar olarak yaşamaya devam edeceğiz. Ölüm, gözümüzle görmemize ve bir gün başımıza geldiğinde iliklerimize kadar hissedeceğimizi bilmemize rağmen yok saydığımız tek şeydir. Yokmuş gibi yaşarız. Çünkü zihnimizde fiziksel olarak imkansızdır. Ölüm bu kadar açıkça ben buradayım, varım ve hepinize geleceğim demesine rağmen nasıl da güzel yok sayıyoruz. Ölümün böyle gizemli, böyle anlaşılmaz ve zihinde böyle imkansız olması, ölümden korktuğum kadar onu ilgi çekici de yapıyor. Fakat bu belirsizliği ve ürperticiliği varlığını kabullenmemiz için yetersiz. Ya ölüm olmasaydı? Nasıl insanlar olurduk? Böyle düşününce iyi ki ölüm var diyorum. Çünkü ölüm bile bizleri dizginlemeye yetmiyor. Dilimizi yumuşatmaya, sarılmaya, sevmeye, konuşurken iki kez düşünmeye, vicdanlı olmaya yetmiyor. Kaybetme korkusu yaşamaya ve değer bilmeye yetmiyor. İşte bu delicesine korktuğumuz ölümden daha da korkunç. Belki de ölümü yaşarken bilmeliydik. Bu yüzden ben ölümü tanımak isterdim. Nasıl bir his olduğunu yaşarken bilmek isterdim. Belki o zaman kırıcı ve düşüncesiz olmamayı başarabilirdik.