Veda etmek; alışmışlıklara, sevilenlere, şehirlere, kumsallara, anneye, babaya, dosta... Ne zordur vedalar. İçine işlemiş güzelliklere, duygulara, sana kattığı her şeyle beraber veda... Mecburiyet veya seçim farketmeksizin, her türlüsü ne kadar zordur vedaların. Ne kadar masalımsıdır, o son vedalaşma anı. Belki ne kadar ayrı kalacağını bilmeden veda ediyorsundur, kokusunu içine çekiyorsundur o arkadaşının, gözlerin doluyordur. Çok sevdiğin o şehre veda edişini, sokaklarındaki her bir ayrıntıyı, o sokaklarda yürürken nasıl huzurla dolduğunu hiç unutamazsın. O deniz kenarında nasıl kahkahalar attığını, orada o arkadaşına hangi sırlarını anlattığını, o şehrin sana özel kıldığı hiçbir anı unutamazsın. Her yaşadığımız an ona belirlediğimiz süresi dolduğunda sona erince, o anlara veda ediyoruz. Anılarımız oluşuyor böylece. Kah gülerek kah ağlayarak, gerek zorluklarla mücadele ederek gerekse iliklerimize kadar mutluluğu hissederek en büyük kahkahaları atarak ilmek ilmek işlediğimiz o anılara veda ediyoruz. Ne değerlidir o anlar. Bundandır vedaların zorluğu. Fakat bu zorluk, anlamlı da kılar sevmeyi. Bilmiyorsak eğer ne zaman kavuşacağımızı, hasretle, sabırla, aşkla bekleriz kavuşacağımız anı. O veda olmasaydı, o kavuşma anı nasıl bu kadar güzel olabilirdi ki? Vedalar, kavuşmaları güzelleştirir, anıları oluşturur, anlamlandırır sevgimizi. Eğer hissetmezsek özlemimizi, nasıl sarılırız kavuşunca öyle sımsıkı? Nasıl değer biliriz, vedalar olmazsa? Veda etmek, beraberinde umut da yeşertir kalplerimizde. Istırabı söndürür, bir umut der, bir umut geri döneceksin. Kalıcı vedalar bile insanoğlunun umudunu yitirmesine yetmez inanın ki. Hele ki sevilenden kopmak, koparılmak ne kadar zordur. Neler yapmaz insan o vedaya da veda etmek için. Vedalarımıza da veda edip, sevgisini içimizde taşıdığımız herkese, her şeye kavuşmak ümidiyle...