Bir sabah uyandım,
Çölde kumum,
Everest’te rüzgâr,
Masmavi okyanusta bir dalga,
Nereden geldiğini ve nereye gittiğini bilmeyen bir insanım. 
Omzunda yükleri var bu insanın,
Ayaklarında ağrılar,
Aklında düşünceler birbirini kovalayan
Kendinden kaçan bir insan, nereye sığınabilir ağaçların gölgelerinden başka?
Dağların uçsuz zirvelerine belki.
Kendini kendinden çok uzaklarda arar insan,
Ta ki bulana kadar tüm zirveleri burnunun dibinde.
Tanrım, 
Bir sabah uyandığımda kendimi cesur bir savaşçı gibi hissedebilecek miyim?
Rüzgârın çocuğu, güneşin kılıcı olabilecek miyim?
Müziğin ritminde dans ederken kendimi yeniden keşfedebilecek miyim?
Ben bu sorulara yanıtlar ararken yüreğimde yanan yangın son bulacak mı, söyle bana. 
Tenim kararırken bu yolculukta, her yükü parçalayıp atarken üstümden; görebilecek miyim yolun sonunu?
Cennete atılan son adımlardan biri olabilecek mi adımlarım? Sanmam, fakat yine de kararlıyım yürümeye bu dünyanın üzerinden.
Ben bir yolcuyum, bu dünya da bir han;
Rüzgârlarının yardımıyla dans edecek saçlarımın her teli,
Dün gözyaşı döktüğüm yastıklar bugün yolculuğumda duraksayıp içtiğim su mataralarım olacak,
Bir gün yaşlansam da mırıldanıp duracak damarlarımda ruhumun gençlik şarkıları,
Yolculuğumun birer haritası olacak yüzümdeki çizgiler, 
Tanrım,
Sen unutsan bile ben unutmayacağım bana bahşettiğin bu yaşamı,
Ben çölde kumum,
Everest’te rüzgâr,
Masmavi okyanusta bir dalga,
Nereden geldiğini ve nereye gittiğini bilmeyen bir insanım,
Ve öyle de kalacağım...