Nasıl başlasam bilemiyorum. Ayvalık’tan Sarımsaklı Plajı’na uzanan yolun üstündeyim. Hafif bir rüzgâr esiyor arkamdan. Yolumu ve yolculuğumu destekleyen bir rüzgâr, Ankara’dan beri arkamda; belki bu rüzgârın bir ismi bile var, şimdilik bilmiyorum. Tanıdığım bir ispanyol şarkısını duyuyorum, o kadar güzel ki; bir şarkı olsam bu şarkı olurdum diye düşünüyorum. Saçlarım uzamış, sırtımı okşuyor ben burdayım der gibi. Ten rengim beyaz tişörtünü üstünden sıyırıp bir kenara atmış, güneşle arama yüksek binalar girmiyor artık. Koyulaşmışım, güneşin çocuğu olmuşum. Kirpiklerimin ucu bile ışıldıyor, görüşümü altın tozları gibi süslüyor. Sıcaklığın bedenime temas ettiği her yerden nefes alıyorum. Yalnızca bir defa geldiğimiz dünyada yeniden doğabilmek mümkünmüş, buna şahit oluyorum. Sarımsaklı Plajı’nı artık görebiliyorum, üstümdeki elbise rüzgârın verdiği ikinci bir emirle beraber uçuşmasını kesiyor, sanki benden bir tepki bekliyor. Kavun içi dondurma satıcılarının çağrıları terliğime dolan kumlar gibi kulağıma dolmaya başlıyor. Denizle aramda son on beş adım var, gözüme kestiriyorum. Şehrin kavgacı tüm insanları pamuk tarlalarından kopup havalanmış pamuk parçacıkları sanki burada. Neşeli insanların sesleri güçlendiriyor attığım adımları. Güneşte yanan tenimi denizin tuzlu suyuyla buluşturduğum anda henüz kulaklarım denizin seviyesine inmemiş olmasına rağmen tüm sesler bir anda kesiliyor. Artık ne dondurma satıcılarının çağrılarını ne de neşeli insanların seslerini duyabiliyorum kendimden başka. Meleklerle dolu bir bahçede yüzüyorum sanki, o an asla yalnız olmadığımın farkına varıyorum. Beni Ankara’dan alıp buralara getiren rüzgârın hizmet ettiği amacı şimdi anlıyorum. Şehrin beton yığınında insanları kurtarmak için attığım kulaçların beni boğuşundansa; bundan sonra o çabayı yürüdüğüm yollara ve yüzdüğüm denizlere armağan ediyorum. İnsanların emekliye ayrıldıktan sonra tatil beldelerine yerleşme isteğini, bu hayatta şuana kadar gördüklerinden emekliye ayrılmış bir genç olarak daha iyi anlıyorum artık. Bana bu satırları balkonumda otururken yazdıran ve saatlerdir saçlarımı okşayan rüzgâra başta olmak üzere, hayatımda esen ismini bilmediğim tüm rüzgârlara teşekkür ederim. 

“Hafif bir rüzgâr esiyor arkamdan. Yolumu ve yolculuğumu destekleyen bir rüzgâr, Ankara’dan beri arkamda; belki bu rüzgârın bir ismi bile var, şimdilik bilmiyorum.”
...
">Arkaplan için şarkı önerisi