Celine Sciamma’nın ikinci kez Cannes ana yarışmada yer almasını sağlayan filmi ‘Alev Almış Bir Genç Kızın Portresi’, şüphesiz 2019’un en sevilen filmlerinden biri olmayı başarmıştı. Hikaye, 18.yüzyılda annesinin zoruyla evlendirilmek zorunda olan bir kadın (Heloise) ile adaya ressam olarak gelen Marianne’nin aşkını anlatıyor. Hikaye bu kısmı ile oldukça masum görünse de ilerleyen sahnelerde belki de türünün en iyi örneklerinden biri olmayı başarabiliyor Sciamma. Marianne’nin adaya bir portre çizmek için gelmesinden hemen sonra hikayeye dair ilk ipuçlarını yakalamaya başlıyoruz. Onun bu porteyi gizli çizmesi gerektiğini çünkü Heloise’in bundan önceki tüm ressamları reddettiğini görüyoruz. Bu kısıtlama yüzünden Marianne portreyi sadece Heloise ile olan kısa sahil yürüyüşlerindeki o kısa bakışmalardan çizebilecektir. Hikaye bu kısımdan sonra iki karakterin yakınlaşmalarına yöneliyor fakat bunu diyaloglarla yapmak yerine karakterlerin birbirlerine olan bakışmaları, mimikleri ve hareketleri üstünden yapıyor.

 Heloise ve Marianne’nin birbirlerine olan mesafelerinin sürekli değiştiğini görüyoruz ve artık birbirlerini anladıkları ve kabul ettikleri o sahne de bakmak ile görmek arasındaki o ince çizgeyi iki karakterin gözünden görmeyi başarabiliyoruz. Hikayenin başta mesafeli durduğu portre sahneleri filmin 2. yarısından sonra merakla beklediğimiz sahnelere dönüşüyor ve filme ismini veren sahnede iki karakterin birbirlerine ilk defa aynı anda baktıklarını görüyoruz. Filmin sonuna yaklaştığımızı hissettiğimiz o dakikalarda Sciamma artık son kozlarını oynuyor ve ilk finali görüyoruz. Duygularımızın çok yoğun olduğu o dakikalarda artık filmin bittiğini düşünüp ekranı kapatmaya yeltenirken 2. final aniden karşımıza çıkıyor ve final repliğiyle aklımızda uzun yıllar kalacak bir filme dönüşmeyi başarıyor. ‘Onu ilk sergideki tabloda gördüm, ikinci kez gördüğümde ise o beni görmedi.’