Uyandığında sırtında koca bi yükü olan böcek değil hafifçe uçabilecek kelebek olsaydın? Yine odada saklanmak için düşünceler seni kemirir miydi yoksa kapıyı boşverip pencereden uçar gökyüzüne süzülür müydün? Aynada kendini görmene gerek kalmadan kendi gözlerin ile gördüğün itici bacaklar ve yarım böcek gövdesi yerine rengi seni senden alacak mavili pembeli morlu kanatların olsaydı kendinden daha az iğrenip daha bi çok sever miydin? Bu halimle işe nasıl gideceğim demek yerine yaşamın tüm güzelliklerini fark etmek için güzel papatyalardan defnelere mi atardın kendini? Benim iğrenç yuvam neresi, buraya değilsem nereye aidim demek yerine kuşlar ve diğer renkli kelebekler ile dans ederek uçar mıydın? Pek çoğuna cevabın birinci seçenekler ise geçmiş olsun, hayatın senin için nasıl bi yer olduğunu ya da kendi ellerin ile nasıl bi yere çevirmeye çalıştığına göz yummanı tahmin edemiyorum. Ama her birinde ikinci seçenekler içinde bi şeyleri pır pır ettirdi ise daha neyi bekliyosun? Hiçbir zaman dışardan gelmeyecek o ilham perisini mi, yoksa bi sihirli değnek ile dokununca bambaşka olacak yeni bi hayatı mı? Ya da başka pek çok şeyi. O değnek, o peri ve diğerleri gelmeyecek çünkü bu dünyaya sadece kötü şeyler bırakılmış. Geriye kalan güzele ve iyiye ait ne varsa senin ellerinde. Sihirli değneği değil belki ama kalemleri eline alıp güzel şeyleri gerçekleştirecek olan yine sensin. Hiçbir güzel kalbe dokunmadıkça yaşamdan nefret etmeye devam edecek olan da. Görmek istediğin bi zamanda bakarsan eğer o çiçekleri,kelebekleri, kuşları ve seslerini fark edeceksin. Her zaman ordalardı ama sen hiçbir zaman başını kaldırıp da görmek ve duymak istemedin.